ارزش کــــــــار ادارى

ارزش کار اداریان:

اقتصاد هر مملکتى متوقف بر کار است : کار تولیدى ، کار توزیعى و کار خدماتى .

از نظر اسلام ، قرآن و روایات اهل بیت علیه السلام کارهاى خدماتى - نظیر اداره ها - اهمیت بیشترى دارد؛ یعنى اسلام که مردم را بر کار تولیدى و کار توزیعى مثل تجارت سفارش کرده ، به کار خدماتى بیشتر اهمیت داده و تاءکید نموده است ؛ تا جایى که مى توان گفت : عبادتى بالاتر از خدمت به جامعه نیست .
ثواب کار خدماتى ، از نماز شب ، روزه مستحبى ، حج و حتى از جهاد بالاتر است!!

در روایتى آمده است :
قضاء حاجة المؤ من یعدل سبعین حجة مبرورة
برآوردن حاجت مردم ، مساوى با هفتاد، حج مقبول است .
در این باره اگر همین یک روایت بود قبولش مشکل بود و به نوعى توجیه مى شد، اما آن چه آن را یقین آور مى کند این است که این روایت به طور پى در پى و متواتر، نقل شده است .
سعى و کوشش پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله این بود که گرهى از کار مسلمانى باز کند. یا اگر امیرالمؤ منین علیه السلام گره اى از کار یک مسلمانى مى گشود، برایش از نماز شب خوش حال کننده تر بود. از تاریخ و سیره پیامبر و ائمه علیه السلام به خوبى استفاده مى شود که بى تفاوت بودن در کار مسلمانان ، توهین کردن به آنان ، به اندازه اى براى آن بزرگواران ناراحت کننده و غم انگیز بوده که حتى اگر فرزندشان از دنیا مى رفت ، آن اندازه ناراحت نمى شدند!!!

...

امام صادق علیه السلام مى فرماید:
من أهان ولیا فقد بارزنى بالمحاربة
اگر کسى به مسلمانى توهین کند گناهش همانند آن است که جنگ با خدا کرده باشد!

...
اهمیت گره گشایى از کار مردم:

هارون الرشید حاکمى ظالم و مغرور بود که وقتى ابر بالاى سرش مى آمد مغرورانه مى گفت : اى ابر! ببار، هر جا که ببارى بر مملکت من باریده اى و به راستى هم همینطور بود؛ یعنى آن زمان که آمریکا کشف نشده بود و تقریبا دو سوم دنیاى منهاى آمریکا تحت سلطه اسلام بود.

همین هارون ، وزیرى به نام على بن یقطین داشت ، وى از شیعیان راستین و از دوستداران واقعى ائمه اطهار بود، که زیر پرچم ظلم بود و زجر مى کشید، مرتب به امام موسى بن جعفر علیه السلام نامه مى نوشت که : آقا! من زیر پرچم ظلم زجر مى کشم ، آیا مى توانم خودم را از منصب وزارت هارون خلاص کنم ؟ امام علیه السلام سفارش مى کرد که: باید در منصب خود باقى بمانى ، چون کفاره گناه تو خدمت به مسلمان است ، اگر بتوانى گره اى از کار مسلمانى بگشایى کفاره گناهانت را پرداخته اى.

زیر پرچم ظالم و حاکم جور بودن بسیار گناه بزرگى است ، تا جایى که امام رضا علیه السلام مى فرماید: در روز قیامت خیمه اى به پا مى کنند و هر کسى که تجاوز و ظلمى کرده باشد به آن خیمه مى برند، و سپس مى فرماید: حتى آن افرادى را که آب در دوات ظالم ریخته اند و قلم براى ظالم مهیا کرده اند داخل آن خیمه مى کنند؛ یعنى یک مستخدم ظالم با خود او در یک میان جاى مى گیرند. با این که درجه گناه در خدمت ظالم بودن تا این حد بالاست ، اما امام موسى بن جعفر علیه السلام مى فرماید: کفاره چنین گناه بزرگى این است که گره اى از کار یک مسلمانى بگشایى .

خدمت خالصانه
کار اداریان خدمت به مردم و سامان دهى کار آنان است . این قشر عظیم و محترم همیشه در فکر آنند که گره اى از کار فرو بسته خلق خدا بگشایند. اما نکته این جاست که اگر بخواهند این کارها پربرکت و جاویدان شود و در دنیا و آخرت به کارشان بیاید باید با اخلاص هم آغوش گردد.

...

پرهیز از منت گذارى:

امیرالمؤ منین علیه السلام منشور بسیار ارزشمندى به مالک اشتر و در واقع خطاب به سیاست مداران و حکومت گران و نیز تمام کسانى که به نحوى با ارباب رجوع سر و کار دارند نوشته است . این منشور، افتخارى براى عالم اسلام است که حتى آن را منشور سازمان ملل مقایسه کرده و به این نتیجه رسیده اند که این دو منشور از نظر محتوا و دقت در عدالت اجتماع با هم قابل قیاس نیستند؛ منشور سازمان ملل ، منشورى است که متفکران دنیا از کشورهاى مختلف بعد از جنگ جهانى دوم گرد هم آمدند، دو سال فکر کردند و تلاش نمودند تا آن را نوشتند.اما امیرالمؤ منین آن منشور را زمانى نوشت که مالک اشتر سوار بر مرکب ، و مهیاى رفتن براى حکومت بود.
على علیه السلام در این منشور به مالک اشتر مى فرماید:
ایاک و المن على رعیتک باحسانک ...فان المن یبطل الاحسان
مبادا هرگز با خدمت هایى که انجام دادى بر مردم ، منت گذارى ....زیرا منت نهادن پاداش نیکوکارى را از بین مى برد.

انسان وقتى سیره اهل بیت علیهم السلام را مطالعه مى کند مى بیند که آن بزرگواران تلاش فراوان داشتند که چشم ارباب رجوع ، و مستمندان و گرفتاران به چشم آنان نیفتد که در نتیجه خجالت بکشند،

...

ایستگاه خطرناک:

در روز قیامت چندین گردنه است بازرسى وجود دارد؛ یعنى زمانى که انسان وارد صف محشر مى شود باید در هفتاد مورد حساب و کتاب پس ‍ بدهد. یکى از ایستگاه ها خطرناک است و آن ایستگاه مرصاد نام دارد. در این ایستگاه ، بازرسى کننده خود خداوند است .
ان ربک لبالمرصاد:

آیه مذکور دو معنا دارد:
1- خداوند در کمین گاه تو بوده و ناظر اعمالت مى باشد؛
2- در روز قیامت حساب و کتاب تو که مربوط به حق الناس است با خداست و خداوند قسم خورده است که به عزت و جلالم سوگند از حق الله ممکن است بگذرم اما از حق الناس نخواهم گذشت .

على علیه السلام در نهج البلاغه مى فرماید:

خدایا پناه مى برم به تو از پلیس ‍ راه دوم مرصاد، که حتى اگر خارى در دست رفته باشد از آن هم سوال مى کنى که آیا این خار از درخت خودت بود یا از درخت دیگرى؟!
...

گزیده اى از:

 اخلاق در اداره
 آیت الله حسین مظاهرى