=> حکایت کوه و سراب

آیا حکایت کوه و سراب شنیده ای ؟

کوهها یکی ازآیات و نشانه های باعظمت وزیبای خدای سبحان

اند.

کوهها که نشانه اقتدار وصلابتندو به عنوان لنگرهای آرامش

زمینند،

محلی مناسب برای ذخیره سازی یخچالهای طبیعی اند که باعث

جاری شدن آبهای سرد و زلال چشمه ها، قناتها و .... در طول سال می شوند، و نیز

زیستگاه انواع گیاهان، حیوانات و پرندگان اند.

کوهها انواع معادن فلزات و چوب و .... را در خود جای

میدهند.

وقتی از مسافت دور آنها را نظاره می کنیم کوچک و بی مقدار

جلوه می دهند و هرچه به آنها نزدیکتر شویم بیشتر به بزرگی و عظمت آنها پی می بریم.

انسانهای بزرگ و با عظمت چنین اند، این گونه افراد، چنان شخصیت والا و مفیدی

برای دیگران دارند که اگر مدتی به سفر روندجای خالیشان بسیار محسوس و مشهود است و

دلتنگان زیادی منتظر بازگشت آنانند.

اینان اگر دچار بیماری و کسالتی شوند، خیلی ها دلشان پر

می زند تا به ملاقات او بشتابند و جانهای تشنه و چشمان گریان خود را با دیدن او سیراب

کنند، و اگر این دنیای مادی را وداع گویند مردم آن چنان با عشق و آه او را تشییع

می کنند تو گویی صحرای محشر بپا شده است.

و زمان هرچه هم که از فراقش بگذرد، نام ویاد او را دل نگه می دارند

و مرقدش را زیارتگاهی برای خود قرار می دهند.

و با نجواهای عاشقانه رابطه ای قلبی و معنوی با آن بزرگ برقرار می کنند.

مؤمنان واقعی به کوه های محکم و استواری تشبیه شده اند که

باد و طوفان های بسیار شدید آنها را نمی تواند تکان دهد و جابه جا کند.

شخصیت انسان های بزرگ و با ایمان ، به گونه ای است که شیطان

و شیطان صفتان بر آنها نمی توانند غلبه کنند و عواملی چون مال و ثروت، جاه و مقام،

قدرت وجلال، زیبایی و جمال بر آنان اثر گذار نبوده و باعث لرزش و لغزش آنان نمی

گردد.

چنین انسانهایی هرگز نان را به نرخ روز نمی خورند و با چشم

دیگران نمی نگرند و با گوش غیر خود نمی شنوند و از غیر عدل وحسابرسی خدای سبحان از

هیچ کس و چیز دیگری ترس و واهمه ای ندارند.

وقتی انسانهای بزرگ و والا مقام را به دقت بنگری در سنین

جوانی، بیشتر از شناسنامه ای خود نشان می دهند و عاقل تر و با فهم و بصیرت

بیشتراند.

چه اینکه افرادی را می توان در جامعه دید که عقل ودرکشان کوچکتر از

سنّشان بوده و برخوردهایشان بسان بچه هاست.

انسانهای کوچک و به لحاظ شخصیت کوتوله که بر حسب اتّفاق، به

مال و منال یا مقامی رسیده اند و خود را از بزرگان می دانند همچون سرابند که از

دور نمایشی چون آب رودخانه یا دریا دارند ولی هرچه انسان به آنها نزدیکتر می شود

ناچیز بودن و بی ارزش بودن آنها بیشتر معلوم می گردد، چه اینکه گفته اند:

« چون سرابند سفلگان از دور»

چه انسانهای بسیار بوده و هست که به ظاهر متمکن مالی و

ثروتمند ولی گدا طبع، بخیل و دست بسته اند.و چه انسانهای بظاهر عالم و دانایی که

فاقد درک و بصیرت به موقع وبجایند، به طوری که در بحرانها و بزنگاههای سیاسی، اجتماعی

و اخلاقی .... قافیه را باخته اند و جزء ورشکستگان قرار گرفته اند تا مایه عبرت

دیگران شوند .

بزرگی و عظمت و شخصیت وزین داشتن که از موهبتهای الهی است

قبل از آنکه مربوط به ظواهر مادی و دنیایی باشد، به جان و روان آدمی بستگی دارد.

تظاهر به بزرگی نه تنها دلیل بر بزرگی و عزت نیست بلکه نشان

از ضعف و کوچکی مدعی آن دارد.انسانهای بزرگ در کوران سختیها آبدیده اند و نه تنها

از بحرانها نمی هراسند بلکه به جنگ آنها می روند ولی انسانهای کوچک و ضعیف همیشه و

همه جا از تلخیها و سختیها گریزانند و فراری.چه زیبا گفت شهید عارف دکتر چمران که              

 « مشکلات انسانهای بزرگ را متعالی می سازد و انسانهای کوچک را متلاشی.»

انسانهای توحیدی با صلابت و استقامت به جایی می رسند که

فرودگاه فرشتگان شده و بشارت به نترسیدن و غمناک نبودن و بهشتی شدن را از آنان با

گوش جان می شنوند.

خدای سبحان در قرآن کریمش فرمود:

« إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ

الْمَلَائِکَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ

الَّتِی کُنتُمْ تُوعدون: در حقیقت کسانى که گفتند پروردگار ما خداست

‏سپس ایستادگىکردند فرشتگان بر آنان فرود مى‏آیند [و مى‏گویند] هان بیم مدارید و غمین مباشید

و به بهشتى که وعده یافته بودید شاد باشید»

به گفته بزرگی قطعه سنگ درشتی که مانع را اشخاص ضعیف و

ناتوان است وقتی در مسیر انسانهای  نیرومند

و توانا قرار گیرد، پله ای می شود که آنان را به سوی ترقی و تکامل سوق می دهد.

منبع:

سایت ائمه جمعه