مرجع تقلید خطاب به پسرش: چرا برای زنت اینجور لباس می خری؟!

در زهد اسلامی ، زاهد ، زهد می ورزد که ایثار کرده باشد ... یعنی یک انسان در مقامی که برایش مقدور است باید ایثار کند ، قرآن مجید می فرماید :

وَیُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (9) - سوره حشر - 

ولو اینکه خودشان در سختی به سر می برند ، در مشقت به سر می برند ، ولی برادران مسلمان خودشان را بر خودشان مقدم می دارند ، آنها را بر خودشان ترجیح می دهند.

زهدی است که علی بن ابیطالب دارد .

زحمت می کشد ، به دست می آورد ، ولی نمی خورد برای اینکه بخوراند ، نمی پوشد برای اینکه دیگران را بپوشاند :

وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا (8) إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا (9) - سوره دهر (یا انسان) -

و غذاى (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند به مسکین و یتیم و اسیر مى دهند. (و مى گویند) ما شما را براى خدا اطعام مى کنیم و، هیچ پاداش و تشکرى از شما نمى خواهیم .

ولی گاهی کار به جائی می رسد که از ایثار هم کاری ساخته نیست.

در شرایطی زندگی می کند که مردم بینوا آنقدر زیاد و فراوانند که او نمی تواند با دادن لباسی که می پوشد ، آنها را بپوشاند ، یا با دادن غذای خود ، آنها را سیر کند و یا با بخشیدن پولی که در جیب خودش دارد ، آنها را متمکن کند. از اینها گذشته است جامعه ای است فقیر و مفلوک و بیچاره که در گوشه های مملکت ، مردم نان جو هم گیرشان نمی آید.

یک وقتی می گفتند در سیستان بچه ها را روزها مثل حیوان در صحرا رها می کنند تا علف بخورند!

از یک نفر که در چنین جامعه ای است چه کاری ساخته است ؟

تنها یک کار ساخته است : همدردی کردن .

فقط می تواند بگوید حالا که برادرانم ندارند بخورند ، من چرا بخورم ؟

حالا که برادرانم ندارند بپوشند ، من چرا لباس فاخر بپوشم ؟

از کلمات حضرت امیر (ع) است :

« ان الله جعلنی اماما لخلقه ، ففرض علی التقدیر فی نفسی مطعمی و مشربی و ملبسی کضعفاء الناس ، کی یقتدی الفقیر بفقری و لا یطغی الغنی غناه » - اصول کافی ج 2 ص 227 -

خدا مرا پیشوا قرار داده است و من وظیفه خاصی دارم که در خوراک و پوشاک و در زندگیم مانند ضعیف ترین افراد امت باشم ، تا فقیر به این وسیله تسکین خاطری پیدا کند! و غنی هم که مرا می بیند که در رأس اجتماع هستم غنایش او را طاغی و یاغی نکند!

مرحوم وحید بهبهانی ( محمدبن باقربن محمد اکمل ) از بزرگان علما و استاد بحرالعلوم و میرزای قمی و کاشف الغطاء و از کسانی است که حوزه علمی او در کربلا حوزه بسیار پربرکتی بوده و در کربلا هم زندگی می کرده است.

ایشان دو پسر دارد یکی به نام آقا محمد علی صاحب کتاب " مقامع " و دیگری به نام آقا محمد اسماعیل.

در شرح حال این مرد بزرگ نوشته اند:

روزی عروسش ( زن آقا محمد اسماعیل ) را دید که جامه های عالی و فاخر پوشیده است.

به پسرش اعتراض کرد که:

چرا برای زنت اینجور لباس می خری ؟!

پسرش خیلی جواب روشنی داد ، گفت :

« قل من حرم زینة الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق » - سوره اعراف ، آیه . 32 - مگر اینها حرام است ؟ لباس فاخر و زیبا را چه کسی حرام کرده است ؟

گفت:

پسرکم! نمی گویم که اینها حرام است ، البته حلال است ، من روی حساب دیگری می گویم.

من مرجع تقلید و پیشوای این مردم هستم ، در میان این مردم غنی هست ، فقیر هست ، متمکن هست ، غیر متمکن هست ، افرادی که از این لباسهای فاخر و فاخرتر بپوشند هستند ولی طبقات زیادی هم هستند که نمی توانند اینجور لباسها بپوشند ، لباس کرباس می پوشند.

ما که نمی توانیم این لباسی را که خودمان می پوشیم برای مردم هم تهیه کنیم و نمی توانیم که آنها را در این سطح زندگی بیاوریم ولی یک کار از ما ساخته است و آن همدردی کردن با آنهاست.

آنها چشمشان به ماست ، یک مرد فقیر وقتی زنش از او لباس فاخر مطالبه می کند ، یک مایه تسکین خاطر دارد ، می گوید :

گیرم ما مثل ثروتمندها نبودیم ، ما مثل خانه آقای وحید زندگی می کنیم ببین زن یا عروس وحید اینجور می پوشد که تو می پوشی ؟

وای به حال آن وقتی که ما هم زندگیمان را مثل طبقه مرفه و ثروتمند کنیم که این یگانه مایه تسلی خاطر و کمک روحی فقرا هم از دست می رود.

من به این منظور می گویم ما باید زاهدانه زندگی کنیم که زهد ما همدردی با فقرا باشد روزی که دیگران توانستند لباس فاخر بپوشند ما هم لباس فاخر می پوشیم .

این وظیفه همدردی برای همه است ولی برای پیشوایان امت خیلی بیشتر و دقیقتر است.

برگرفته از:

حق و باطل

شهید مطهری