جسارت به ساحت سجاد (ع)
روزى جمعى از اصحاب در حضور امام سجاد (علیه السلام) شرفیاب بودند، ناگاه مردى سیاه دل وارد شد و بى درنگ لب به جسارت گشود و ناجوانمردانه به ساحت مقدس امام سجاد(علیه السلام) اسائه ادب کرد.
حضرت با خونسردى او را مى نگریست! و همچنان خاموش بود تا سخنان وى پایان یافت و از مجلس بیرون رفت! امام (علیه السلام) در این هنگام رو به حضار کرد و فرمود:
« مایلم شما به اتفاق من بیایید تا سخنان این مرد را پاسخ گویم! »
حاضرین اطاعت کردند و در خدمت آن حضرت به راه افتادند.
امام(علیه السلام) وقتى درِ منزل آن شخص رسید، وى را صدا زد. آن مرد جسور نیز خود را براى مبارزه آماده ساخت و از منزل بیرون آمد.
امام او رامخاطب ساخته چنین فرمود:
« اى برادرآن نسبت هایى را که به من دادى، اگر درست است و واقعیت دارد، از خداوند بزرگ براى خویش مغفرت و آمرزش مى طلبم و چنانچه برخلاف حقیقت بوده است، از پیشگاه او برای تو طلب مغفرت و آمرزش دارم! »
بیانات جذاب و ملاطفت آمیز امام سجاد(علیه السلام) روح شقاوت پیشه آن مرد را تحت تأثیر قرار داد و همه رنج و عذابى را که در جانش بود، محو کرد، آثار انقلاب و پشیمانى بر چهره اش نمایان شد و اشک حسرت و ندامت برگونه ریخت، آنگاه با لحنى سرشار از ادب به امام(علیه السلام) عرض کرد:
« وجود مقدس و والاى شما از آن نسبتهاى ناروا منزه است، و آنچه بر زبانم جارى شد، خودم به آن لایق و سزاوارم! »
منبع:
بررسی مشخصات اخلاقی روانی
سید مجتبى موسوى لارى
