شمـــــــا اهل کدام شهـــــــر هستید؟!
اسم: احمد اصالتاً: شیرازی مقیم: تهران
اسم: علی اصالتاً: مشهدی مقیم: مشهد
شمای عزیز مقیم کجایین؟!
خانواده ات مقیم کجا هستند؟!
دوست و رفقایت چه؟!
از جهانگرد که بپرسین ، در جواب سؤال سوم خواهد گفت:
بنده مقیم جای بخصوصی نیستم!
از کسی که نصف سال را در شهری و نیم دیگرش را در شهری دیگر می گذراند اگر پرسش نمائید، نمی گوید: مقیم فلانجا تنها ، بلکه می گوید: مقیم فلانجا و فلانجا هستم.
آری کسی می تواند یک شهر را به عنوان محل اقامت خودش معرفی کند ، که محل زندگی او آنجا باشد، بیشترین اوقاتی را که سپری می کند آنجا باشد ، عشق و علاقه ی او آنجا باشد و...
آیه ذیل را با توجه به این نکته که بخوانی به عظمت درخواست ابراهیم علیه السلام از درگاه الهی پی خواهی برد، آنجا که می فرماید:
رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ (40) سوره ابراهیم -
پروردگارا! مرا و ذریه ی مرا مقیم (شهر) نماز بگردان!! پروردگارا! و دعایم را قبول بفرما.
خوشا آنان که الله یارشان بی
که حمد و قل هو الله کارشان بی
خوشا آنان که دائم در نمازند!!
بهشت جاودان بازارشان بی.
آیا وقتی می گویند: «فلانی اهل نماز است» به همان معنا یی می گویند که در جواب سؤال «فلانی اهل کجاست؟» می گویند؟!!
نه ما اهلش نیستیم!!
ما که از ۲۴ ساعت شبانه روزمان نهایتاً اگر ساعتی را برای نماز اختصاص بدهیم، کجا می توانیم خود را از اهالی نماز به شمار آوریم؟!!
مقیم شهر نماز و از اهالی آن که شمرده نشدی، از خودت بپرس پس اهل کجا و مقیم کدام شهر از کشور پهناور دنیایی؟!!
شهر مد؟ شهر شهوت؟ شهر بطالت؟ شهر ریا؟ شهر خدمت؟ شهر عبادت؟ شهر...؟
کدام؟!
من که خود جهانگردم!!
+ بعداً نوشت:
متعاقب ایراداتی که برادر بزرگوارمان آقا مسعود به این پست داشتند، متذکر می شود که این مطلب برداشت شخصی حقیر است.
بنده معتقدم مقیم علاوه بر هیأتش ، ماده اش نیز مفید معنی دوام است آنچنانی که از موارد دیگر استعمال این کلمه در قرآن برداشت می شود!
یُرِیدُونَ أَنْ یَخْرُجُوا مِنَ النَّارِ وَمَا هُمْ بِخَارِجِینَ مِنْهَا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُقِیمٌ (37) مائده -
وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِیهَا نَعِیمٌ مُقِیمٌ (21) توبه
و...
این تفسیر قطعاً سؤالی را در ذهن خواننده ایجاد خواهد کرد که:
مگر می شود دائم در نماز بود؟!
یادمان نرود معنی اصلی صلوة « دعا » است و اینجا هم که از زبان ابراهیم(ع) نقل شده به همان معنای لغوی خودش است نه اصطلاح بعد از اسلام. ( به این اعمال خاص هم صلوة گویند چون متضمن دعاست)
در واقع دعای ابراهیم (ع) درخواست همان چیزی ست که در آیه ذیل بدان توصیه شده:
وَاذْکُرْ رَبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَکُنْ مِنَ الْغَافِلِینَ (205) اعراف -
پروردگارت را در دل خود از روى تضرع و خوف ، و آهسته و آرام - صبحگاهان و شامگاهان ( همه وقت ) - یاد کن ! و از غافلان مباش ! (آنها که خدا را از یادشان می برند)
