به کاخ نشین ها

در حدیثى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: روزى از گذرگاهى مى گذشت چشمش به قبه و بارگاهى افتاد که مشرف بر جاده بود، پرسید: این چیست؟
یاران عرض کردند: متعلق به یکى از انصار است، حضرت کمى توقف کرد صاحب آن فرا رسیده سلام کرد، پیامبر(صلى الله علیه وآله) صورت از او گرداند...
مرد انصارى این مطلب را با یاران خود در میان گذاشت و گفت: به خدا سوگند من نظر رسول اللّه را نسبت به خودم ناخوش آیند مى بینم، نمى دانم درباره من چه اتفاقى افتاده، و من چه کرده ام؟!
گفتند: پیامبر(صلى الله علیه وآله) آن ساختمان مجلل تو را دیده و ناراحت شده.
مرد انصارى، رفت و آن قبه و بارگاه را با خاک یکسان کرد، یک روز پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمد و آن را ندید، فرمود: بر سر این ساختمان که اینجا بود چه آمده؟ جریان را عرض کردند: فرمود:
اِنَّ لِکُلِّ بَناء یُبْنى وَبالاً عَلى صاحِبِهِ یَوْمَ الْقِیامَةِ اِلاّ ما لابُدَّ مِنْهُ:
 هر بنائى در روز قیامت وبال صاحب آن است، مگر آن مقدار که انسان از آن ناگزیر است !.(۲)
از این روایت و روایات مشابه آن، بینش اسلام کاملاً روشن مى شود که با ساختمان هاى طاغوتى و غافل کننده که توأم با اسراف و زیاده روى است، مخالف است و به مسلمانان اجازه نمى دهد همچون مستکبران مغرور، و از خدا بى خبر ـ آن هم در محیط هائى که معمولاً محرومان و نیازمندان فراوانند ـ اقدام به چنین ساختمان هائى کنند.
ولى جالب این که: پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) براى رسیدن به این هدف انسانى، متوسل به زور نشد، و هرگز دستور تخریب چنان ساختمانى را نداد، بلکه از طریق یک واکنش اخلاقى لطیف ـ رو ترش کردن و بى اعتنائى نمودن ـ هدف خود را تأمین فرمود.
-تفسیرنمونه ذیل آیه 129 شعراء-

جالبتر اینکه تخریب اونو مصداق اسراف به حساب نیاوردند
چرا که وجود چنین خانه ای تبلیغ روزانه مادیگری ست و نبودش بالتبع به معنی رد مادیگری
برای تبلیغ چنین فرهنگی اگه باید هزینه و خرج کرد اون تخریب هزینه اون خواهد بود
تجاوز به حریم رودخانه و زمینای کشاورزی کردند بی ملاحظه وبی واهمه باید تخریب بشه والبته کاری باید کرد که به دست خودشون صورت بگیره

انفاق از زاویه ای دیگر

وَ ما کانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فیهِمْ وَ ما کانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ (انفال آیه ٣٣)
یا رسول الله! تا تو در میان آنها هستى، خداوند مجازاتشان نخواهد کرد. و (نیز) تا استغفار مى کنند، خدا عذاب کننده آنها نخواهد بود.

در حدیث معروفى که در منابع شیعه از حضرت على(علیه السلام) و در منابع اهل تسنن از شاگرد على علیه السلام -ابن عباس-  نقل شده مى خوانیم:
کانَ فِی الأَرْضِ أَمانانِ مِنْ عَذابِ اللّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُما فَدُونَکُمُ الآْخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ...
طبق آیه شریفه در روى زمین دو وسیله امنیت از عذاب و دو لنگر که کشتی زمین رو از تلاطم حفظ میکنن وجود داره: یکى از آنها که وجود پیامبر بود با رحلت ایشان از جامعه بشری گرفته شد. پس برای در امان ماندن از عذاب میمونه چنگ انداختن به لنگر باقیمانده یعنى استغفار و توبه.

+ در مورد روایت معروف《إِنَّ الصَّدَقَةَ وَ صِلَةَ الرَّحِمِ تَعْمُرانِ الدِّیار، وَ تَزِیدانِ فِى الأَعْمارِ》هم بنده می گویم
طبق این روایت، اسباب آبادی شهر ومحله ها و طول عمر انسان ها دو چیز شمرده شده: صدقه دادن و پیوند خویشاوندی.
حالا که بخاطر کرونا، از صله ارحام در بعضی از اشکالش محروم شده ایم، برا جلوگیری از کوتاهی عمرها و نابودی شهرها باید چنگ بندازیم به اونی که برامون باقی مانده و اون صدقه دادن است
و یکی از مواضعی که صدقه و انفاق واطعام درش توصیه بیشتری شده همین عید پیش روی ما یعنی غدیر است.
ان شاء الله به برکت این عید و به برکت انفاق و اطعامهای اون، عمرهای کوتاه من جمله عمرهایی که بر اثر کرونا داره کوتاه میشه ازش جلوگیری بشه و آبادی وخوشی به شهرهامون برگرده.
 

آمین یارب العالمین

عیدتونم مبارک