به امید اون روزها
تصادفی خدای ناکرده صورت گرفته
دو نفر داخل خودرو بودند
یکیشون اندام بیرونیش دچار جراحت و خونریزی شده
و یکی اندام درونیش
توجه ما به کدومه؟
معمولا اولی
چرا که فوران خون رو داریم بعینه مشاهده میکنیم
ولی دومی با اون که زخمش حساس تر و مهمتره کمتر مورد توجه ماست
دوتا جنگ بهمون تحمیل کردند...
یکی نظامی
مردم جراحت ظاهری رو میدیدن قطعی دست و پا رو میدیدن
شهدای تکه پاره شده و تشییع جنازه شون رو میدین
لذا به همدیگه توجه نشون میدادن
هوای خانواده های شهدا رو داشتن
هوای مجروحا رو داشتن
جنگ دوم جنگ اقتصادیه که میتونم بگم شدتش کم از اون جنگ نظامی نیست
اینجا هم کم مجروح و شهید ندادیم و نمیدیم
اما مجروح اقتصادی زیاد به چشم نمیاد
شهید اقتصادی به چشم نمیاد
برا همین راحت از کنارشون میگذریم و متوجهشون نیستیم
نه که متوجهشون نیستیم بلکه خودمون حتی گاهی در خون اونا شریکیم با احتکارمون با دلال بازیمون با دامن زدن به اموری که ثبات بازار رو به هم میریزه، با ترغیب و امیدوار سازی دشمن به تداوم این جنگ و...
اگه میخواییم از این جنگم به سلامتی بگذریم باید همون کاری رو بکنیم که در جنگ نظامی کردیم
اولا پذیرش وجود چنین جنگی و در مرحله بعد ایثار... تقسیم بار بر دوش همگان... تسلا بخشی و کمک به مجروحین و شهدای اقتصادی و خانواده هاشون، تلاش برای قوی شدن در این عرصه و...
به امید روزهای آسایش
