باغبان با زل زدن به زمین، منّت گیاه را می کشد
گیاه منّت باران را
باران منّت باغبان را (1)
خدا امّا منتظر باغبان نمی ماند!!!
(1) وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَکَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ... (96) اعراف
آنقدر قشنگ است که عروس قرآنش می خوانند!
و ما ناجوانمردانه رنگ و بوی مرگ بدان زده ایم!!
(می گویند: بوی الرحمن فلانی بلند شده!! و همچنین: الرحمن فلانی رو دیگه باید خواند!!)
در بین همه آیات این سوره، آیه ای ست که به صورت شعاری تکرار می شود...
خداوند منّان بعد از بیان نعمتهایش، 31 مرتبه خطاب به انس و جن (یا زن و مرد) می فرماید:
« فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ؟! پس کدامین نعمت خداوندتان را انکار می کنید؟!
در روایتی از آقا امام صادق(ع) داریم:
هر کس سوره الرحمن را بخواند و بعد از هر « فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ » بگوید:
« لَا بِشَیءٍ مِن آلَائِکَ رَبِّ أُکَذِّب، پروردگارا! من هیچ کدام از نعمتهایت را منکر نیستم! »
پس اگر شب یا روز بخواند و در همان حال از دنیا برود، شهید از دنیا رفته است! -بحارالانوار ج 89 ص 306-
معنایش این است قرآن را چنان بخواند که گویا همین الان خداوند عالم از تمام انسان ها او را مخاطب خویش قرار داده و با او سخن می گوید، و او پرسش خدایش را دارد پاسخ می دهد!
و چه لذتی دارد چنین قرآن خواندنی!!
امام رضا(ع) هم قرآن که می خواند هرگاه به آیات بهشتی یا جهنمی می رسید با چشم گریان از خدا طلب بهشت می کرد و از عذاب جهنم به او پناهنده می شد! - بحارالانوار ج 73 ص 193 -
+ روضه اصغر خواندن و از اکبر نگفتن، کمال ناجوانمردی ست!! ثقلین رسول(ص) را می گویم!!!
