بی توفیقی أعشای کبیر ( عشق شراب )

ابوبصیر ( أعشى ) معروف به ( أعشى قیس ) و ( أعشاى کبیر ) که قصیده لامیّه اش از ( معلّقات عشر ) است - ده شاهکار ادبی جاهلیت که بر دیوار کعبه آویزان کرده بودند - 

قصیده اى نیز در مدح رسول خدا صلى الله علیه و آله گفت و رهسپار مکّه شد تا شرفیاب شود، امّا در مکّه یا نزدیک مکّه کسى از مشرکان قریش با وى ملاقات کرد و به او گفت : محمّد زنا را حرام مى داند! گفت : با زنا سرى ندارم .

گفت میگسارى را هم حرام مى داند! ( أعشى ) گفت : به خدا قسم ، به این کار هنوز علاقه مندم!! اکنون باز مى گردم و سال آینده دوباره مى آیم و اسلام مى آورم!!!

وى بازگشت و همان سال مرد ، و توفیق اسلام آوردن نیافت!

منبع:

چکیده تاریخ پیامبر اسلام

دکتر محمد ابراهیم آیتى

_______________________________________________________________________________________

اعشی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد:

أعشی قیس فرزند قیس (... - ۷ هـ = ... - ۶۲۸ م).^{[۱] [۲]} ، نام کامل وی: ( میمون بن قیس بن جندل بن شراحیل بن عوف بن سعد بن ضُبیعة بن ثعلبة بن بکر بن وائل )^[۳][۴] . از قبیلهٔ بکر بن وائل. کنیه اش «أبی بصیر»، همچنین دارای چند القاب بود مانند: «الأعشی الکبیر» ، «أعشی بکر بن وائل» ، «صنّاجة العرب» . سبب نامگذاری وی به «الأعشی» از آنجاست که: او در شب چشمانش کم سو ونابینا می‌شد، نامش «الأعشی» گذاشته بودند، ودر لغة عرب «الأعشی» به کسی که در شب دارای دیدن ندارد، ونابینا در شب می‌شود گفته می‌شود.^[۵]

عمری طولانی آورد، اسلام را درک کرد أما ایمان نیاورد و مسلمان نشد.^[۶] در آخر عمرش کاملاً نابینا شد. تولدش و وفاتش در روستای منفوحه در «الیمامة»، خانه أش و قبرش در همانجا واقع شده‌است. وی از شاعران طبقهٔ یکم دوران جاهلی بود. حضوری وافر در بارگاه‌های ملوک عرب و عجم داشته بود، لذا در بعضی از اشعارش کلماتی فارسی نیز دیده می‌شود. «أبو الفرج الأصفهانی» در کتاب خود (الأغانی)، و «التبریزی» می‌گویند که أعشی بن قیس یکی از أعلام ومشاهیر فحول شعراء دوران جاهلیت عرب بوده‌است.^[۷]

چند بیت از معلقه لامیه او ( که به لام ختم می شود):

ودِّع هریرةَ إنَّ الرکبَ مرتحلُ		وهل تطیقُ وداعاً أیُّها الرجلُ
غرّاءُ فرعاءُ مصقولٌ عوارضها		تمشی الهوینا کما یمشی الوجلُ
کأنَّ مشیتها من بیتِ جارتها		مرُّ السحابةِ لاریثٌ ولا عجلٌ
لیست کمن یکرهُ الجیرانُ طلعتها		ولا تراها لسرِّ الجارِ تختتلُ
تکادُ تصرعها لولا تشدُّدها		إذا تقومُ إلی جاراتها الکسلُ
إذا تقومُ یضوعُ المسکُ أصورةً		والزنبقُ الوردُ من أردانها شملُ
ما روضةٌ من ریاضِ الحزنِ معشبةٌ		خضراءُ جادَ علیها مسیلٌ هطلُ
یضاحکُ الشمسَ منها کوکبٌ شرقٌ		مؤزَّرٌ بعمیمِ النبتِ مکتهلُ
یوماً بأطیبَ منها نشرَ رائحةٍ		ولا بأحسنَ منها إذ دنا الأُصُلُ
قالت هریرةُ لمّا جئتُ زائرها		ویلی علیکَ وویلی منکَ یا رجلُ
إمّا ترینا حفاةً لا نعالَ لنا		إنّا کذلکَ ما نحفی وننتعلُ
وبلدةً مثلِ ظهرِ الترسِ موحشةٍ		للجنِّ باللیلِ فی حافاتها زجلُ
جاوزنها بطلیحٍ جسرةٍ سرحٍ		فی مرفقیها إذا استعضتها فتَلُ
بل هل تری عارضاً قد بتُّ أرمقهُ		کأنما البرقُ فی حافاتهِ شعلُ
لهُ ردافٌ وجوزٌ مفأَمٌ عملٌ		منطَّقٌ بسجالِ الماءِ متصلُ