دون همتی
علی (ع) :
ما أبعد الخیر ممّن همّته بطنه و فرجه - تصنیف غررالحکم و دررالکلم آمدی ش ح 2580 -
چقدر دور است خیر از کسی که همتش شکم و عورت باشد!
امتیاز انسان بالانشین از سایر حیوانات در چیست؟!
مسلما در مسابقه خورد و خواب و شهوترانی ، انسان بازنده ای همیشگی و سر به زیر خواهد بود!
مگر انسان می تواند با گاو در خوردن رقابت کند؟
مگر می تواند در شهوت با خوکی که گاهی فرسنگها با جفتش جمع می شود ، رقابت کند؟!
امتیاز او عقل و شعورش هست که اگر از او گرفته شود در رده های پائین حیوانیت قرار خواهد گرفت!
از کلام آقا امیرالمؤمنین برداشت می شود :
حیوان اگر همتش شکم است و شهوت این برای عالم خلقت چیزی جز خیر نیست.
سوره أنعام اصلا به نام چهارپایان و به خاطر فواید بی شمار این مخلوقات نامگذاری شده است.
گوشت و شیرش وقتی زیاد است که خوب بخورد! برکتش وقتی ست که خوب شهوت داشته باشد و زاد و ولد کند!
و اگر جز این بود جمعیت میلیونی انسان ها از گرسنگی و نداری تلف می شدند!
اما انسانی که همتش شکم و شهوت شد ، چه خیر و ثمری می تواند داشته باشد؟!
جز اینکه به مال و ناموس دیگران تجاوز نماید!
می بینیم این انسان چطور حریص به غذا می شود! آنجور که دنیا را تنها برای خود می خواهد هرچند می داند امکان بهره مندی از آن را هم پیدا نخواهد کرد!!
چقدر حریص به شهوت می شود؟! تا آنجا که سه هزار زن و دختر را در حرمسرای خود جمع می کند که بر فرض عدالت و در شبانه روز یک رابطه جنسی ، هر خانم باید بیش از هشت سال صبر کند که نوبت او شود!!
او ساخته نشده برای خوردن و شهوت راندن!
او فقط می تواند ادای یک شکمباره و یک شهوتران واقعی را بازی کند!
البته نیاز به گفتن نیست که کشتن و بی توجهی به این دو غریزه هم صحیح نیست که اگر بود خدا آن را در انسان نمی آفرید.
چنان که پرداختن زیادی به آن و فراموش کردن سایر غرایز انسانی مثل غریزه « بندگی » و « خدمت » و « تعلیم و تعلم » و « حبّ بقاء ( معاد جویی ) » و ... نیز صحیح نیست.
جهان چون چشم و گوش و خال و ابروست که هر چیزی به جای خویش نیکوست
