بت شکن *به یاد امام*

یهودیها از خودشون می دونستنش

مسیحیها هم از خودشون میدونستنش 

عجیب تر اینکه بت پرستان هم خودشونو از پیروان اون میشمردند و تو منطقه به حنفاء شناخته می شدند!!

با آنکه مهمترین شاخصه ی وی بت شکنیش بود و دعوتش به توحید! 

مَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَهُودِیًّا وَلَا نَصْرَانِیًّا وَلَکِنْ کَانَ حَنِیفًا مُسْلِمًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ (67) آل عمران)

(برخلاف همه ی ادّعاها) ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى، بلکه او فردى حق گرا و تسلیم خدا بود و هرگز (هم) از مشرکان نبود.

آری ابراهیم حنیف علیه السلام به برکت یک عمر زندگی درخشانش آنقدر جایگاه عظیمی پیش همگان پیدا نمود که هر قوم و گروهی به دنبال نسبت دادن ایشون به خودشون و دینشون برآمدند!

حال آنکه تناقضات زیادی بین این گروهها وجود داشته و داره و مسلما با چنین ادعاهایی نمی تونست و نمی تونه سازگاری داشته باشه!

بت شکن عصر ما هم چنین سرنوشتی داره پیدا می کنه!

هر گروهی با هر سلیقه ای به دنبال اینند که امام راحل (ره) رو به نفع خوشون مصادره کنند و از بین اینهمه مدعی خودشون رو تنها پیرو اصیل خط او بشمرند و دیگران را تا میتونند نفی کنند!

اما جواب همه این ادعاهای گذشته و جدید، این آیه قرآن است که به دنبال ادعای بالا می فرماید:

إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ (68) آل عمران -

همانا سزاوارترین افراد به ابراهیم، کسانى هستند که از او پیروى (صادقانه) کردند و (نیز) این پیامبر و کسانى که (به او) ایمان آورده اند، (و نه مدعیان دروغگو) و خداوند سرور و سرپرست مؤمنان است.

صرف ادعا به قومی حقانیت نخواهد داد تا آنگاه که عملکرد واقعی ایشان مؤید ادعایشان گردد!

/// آشـــوب خمینـــــــــــی ///

پس از قیام پانزده خرداد ، شاه به اسداللَّه عَلَم - وزیر دربار - گفت:

این خمینى کیست که آشوب به راه انداخته است؟!

عَلَم گفت:

یادتان هست وقتى شما به منزل آیت ‌‏اللَّه العظمى بروجردى (ره) در قم وارد شدید همه علما بلند شدند، امّا یک سیدى بلند نشد؟!

شاه گفت:

بله

عَلَم گفت:

این همان است!!

*

زمانى که امام خمینى (ره) در ترکیه تبعید بودند، مأموران اطلاعاتى ترکیه براى این که امام را بترسانند، ایشان را به منطقه ‏اى بردند و گفتند:

چهل نفر از علماى ترکیه علیه حکومت سخنى گفتند و اعدام شدند و اینجا به خاک سپرده شدند!!

حضرت امام (ره) فرمود:

عجب!! اى کاش در ایران هم چهل نفر از علما شهید مى ‏شدند تا ما از علماى ترکیه عقب نمانیم!!!

*

به مرحوم آیت‌‏اللَه بهاء الدینى (ره) گفتم:

ما هر‌چه شنیده‏‌ایم، از میانسالى امام شنیده ‏ایم، شما که در جوانى با امام دوست بوده‌‏اید آیا خاطره‌‏اى از جوانىِ امام به یاد دارید؟!

ایشان گفتند:

خاطرات بسیارى به یاد دارم ؛ از جمله اینکه در زمان رضاشاه در مدرسه فیضیه نشسته بودیم که یکى از مأموران شاه وارد مدرسه شد و شروع به فحاشى و قُلدرى کرد!!

من شاهد بودم حضرت امام که بیست و چند سال بیشتر نداشت، جلو آمد و چنان سیلى بر صورت او نواخت که برق از گوشش پرید!!

راوی : استاد قرائتی