أَمّن یُجیبُ ...
دوشنبه, ۱۴ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۳:۴۴ ب.ظ
آیه 62 نمل/ 27 را آیه « امّن یجیب » مىگویند و آیه با همین عبارت آغاز مىشود و به دلیل توجّه ویژه مسلمانان هنگام گرفتارىها و مشکلات به آن، معروف شده است.
خداوند متعالى در این آیه توجّه مىدهد که هرگاه بندگان مضطرّش او را بخوانند، غم و اندوه و هر نوع مشکلى را از آنان برطرف مىسازد: « أَمّن یُجیبُ المُضطَرَّ إِذا دَعاهُ و یَکشِفُ السّوءَ ... ».
از وجود روایتى درباره تأثیر قرائت این آیه در رفع بلاها و رسیدن به حوائج آگاهى نداریم؛ امّا مىدانیم که از همان قرنهاى نخستین اسلامى، مسلمانان با توجّه به این آیه در ناراحتىها، بیمارىها و درماندگىها، به خداوند روى آورده، براى رفع نیازهایشان او را مىخوانده و یا یکدیگر را به دعا کردن به درگاه الهى دعوت مىکردهاند.
از اینرو، آن چه در عرف رایج است که قرائت این آیه را به منزله ختم قرار مىدهند (مانند ختم برخى دعاها)، از باب فال نیک گرفتن است که احتمالًا با توجّه به جمله معروفِ خذ القرآن ما شئت لما شئت: به هر آیهاى از قرآن که مىخواهى براى رسیدن به خواستهات تمسّک کن، بوده است؛ بنابراین، قرائت آیه از باب درخواست و دعا نیست؛ بلکه تعریض به خداوند است که بنده، حال مضطرّ خود را به او عرضه مىکند و وعده پروردگار به گشایش مشکل و استجابت دعا را به یاد مىآورد.
در دو روایت از امام باقر و صادق علیهما السلام مضطر در این آیه، بر امام زمان هنگام ظهور تطبیق داده شده که نزد مقام [ابراهیم] دو رکعت نماز مىگزارد و ( جهت ظهور ) به درگاه الهى دعا مىکند؛ آن گاه خداوند دعایش را اجابت، مشکلات حضرت را برطرف، و او را در زمین خلیفه مىگرداند؛ سپس جبرئیل و 313 نفر با وى بیعت مىکنند.
- منابع : تفسیر الصافى؛ تفسیر القرآن العظیم، ابن کثیر؛ تفسیر القمى؛ تفسیر نور الثقلین؛ تقریب القرآن الى الأذهان -
منبع:
دائرة المعارف قرآن کریم، ج1، ص: 421
