ندیده مهر مادرى چو خاتم پیمبران فاطمه را خداى او به جاى مادر آورد!

به ساقى اى صبا! بگو، حاجت ما برآورد

ساغرى از براى ما، ز آب کوثر آورد

به ساغر لطیفه گو، بگو لطیفه اى بگو

که مطرب از ره وفا، چنگ به مضمر آورد

بگو به ماه آسمان ، به خود نبالد این قَدَر

که ماه بى قرین من ، سر از افق در آورد

ماه جمادى آمده ، موقع شادى آمده

باز منادى آمده ، به نخل دل بر آورد

دوباره گشته این جهان به رتبه ، برتَر از جنان

که حقّ به خیل بانوان، هادى و رهبر آورد

دوش شنیدم این ندا که امشب از ره وفا

براى ختم الانبیاء ، خدیجه دختر آورد

چه دخترى که مظهر شرم و حیا و عفّت است

چه عفّتى که عصمتش صفاى دیگر آورد

نیافریده ذات حقّ به جز خدیجه مادرى

که دخترى چو فاطمه پاک و مطهّر آورد

به بحر رحمتش، خدا بیافرید یک صدف

که یازده گهر از او و صُلب حیدر آورد

خدا براى عقل کلّ، دخترى همچو برگ گل

به کورى دو دیده ی مرده ی أبتر آورد

بهر نثار مقدمش ز فرّ و شادى و شعف

لعل گهر ، طبق طبق ، مریم و هاجر آورد

به شأن دخت مصطفى، جبریل امشب از سَما

چو برگ گل ورق ورق آیه ز داور آورد

ندیده مهر مادرى چو خاتم پیمبران

فاطمه را خداى او به جاى مادر آورد!

شعر از:

ژولیده نیشابوری