«عادت» و امان از عادت !
یه بنده خدایی رو می شناسم ، تنهایی هم که نماز میخونه، بعد سلام نماز با لحن مخصوص مکبّرها میگه:
« تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها » و بعد شروع میکنه به تسبیح انداختن!!
امان از عادت!!
(بنده خدا پیشترها مکبّری می کرده!)
و من ترسم از اینه که نکنه یه وقت ما اصل نمازمون رو بر اساس عادت داریم انجام میدیم و خودمون هم نمی فهمیم؟!
در حدیثی وارد شده:
لا تنظروا الى طول رکوع الرجل و سجوده فان ذلک شى ء اعتاده و لو ترکه استوحش ، و لکن انظروا الى صدق حدیثه و اداء امانته:
تنها به رکوع و سجود طولانى افراد ننگرید! زیرا ممکن است این عبادت عادتى باشد که از ترکش ناراحت شود!!! و لکن به راستگوئى و اداء امانت آنها دقت کنید! (زیرا راستى و امانت از ایمان سرچشمه مى گیرد، در حالى که رکوع و سجود عادتى با کفر و نفاق هم سازگار است!) - تفسیر نمونه ذیل آیه 54 توبه -
+ گاهی سؤال می کنند چرا اینهمه وقت نماز می خونیم و چیزی از اسرار غیب برامون ظاهر نمیشه؟؟؟!
میگم:
وقتی از اول تا آخر بر یه پله نردبون قرار بگیری، چیزی به اطلاعاتت اضافه میشه؟! یا باید بالاتر بری و انتظار دیدن مناظر جدید رو داشته باشی؟؟؟!
ما اول تا آخر عمر بر یه پله ایستاده ایم و نماز می خونیم! گاهی حتی بر پله پایین تر !
