دوش مى گفت بلبلى با باز
کز چه حال تو خوشتر است از من ؟!
تو که زشتى و بد عبوس و مهیب
تو که لالى و گنگ و بسته دهن !
مست و آزاد روى دست شهان
با دوصد ناز مى کنى مسکن !
من بدین ناطقى و خوشخوانى
با خوش اندامى و ظریفىِ تن
قفسم مسکن است و روزم شب !
بهره ام غصه است و رنج و محن !
باز گفتا که راست مى گوئى
لیک سرّش بود بسى روشن :
دأب تو : گفتن است و ناکردن
خوى من : کردن است و ناگفتن !
پاورقی:
[386]. در روایتى در تفسیر آیه شریفه «قد افلح من زکیها» آمده است : منظور از تزکیه زکات فطره است. مستدرک وسائلالشیعه، ج 7، ابواب زکاة الفطره، ص 137.
[389]. امام، استفتاآت، ج 1، زکات، س 17 ؛ خامنهاى، استفتاء، س 859 و 860 و 863 فاضل، جامع المسائل، ج 1، س 876 ؛ تبریزى، استفتاآت، س 780 و 781 و 792 ؛ دفتر: وحید، بهجت و سیستانى.
[402]. تبریزى، استفتاآت، س 782 ؛ فاضل، جامع المسائل، ج 1، س 637 ؛ مکارم و بهجت، توضیحالمسائل مراجع،م 2006 ؛ دفتر: همه مراجع.
[405]. نورى، تعلیقات على العروة، زکاه الفطره، الفصل الثانى ؛ تبریزى، استفتاآت، س 783 ؛ خامنهاى، استفتاء، س 888 ؛ سیستانى، وحید، منهاج الصالحین، زکاه الفطره، م 1172 ؛ بهجت، توضیحالمسائل، م 1997 و وسیلهالنجاه، ج 1، م 1348 ؛ فاضل، جامع المسائل، ج 2، س 472.
[414]. دفتر: همه مراجع ؛ تبریزى، استفتاآت، س 783؛ خامنهاى، استفتاء، س 888 ؛ سیستانى، وحید، منهاجالصالحین، زکاهالفطره، م1172 ؛ بهجت، وسیلهالنجاه، ج1، م1348 ؛ فاضل، جامعالمسائل، ج2، س472.
[418]. توضیحالمسائل مراجع، م 1948 و تعلیقات على العروه، ج 3 ؛ اوصاف المستحقین الزکاة، م 11.
[442]. بهجت، توضیحالمسائل مراجع، م 2035.
منبع:
پرسش وپاسخ دانشجویی دفتر 17 احکام روزه
سید مجتبی حسینی
... وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ (168) - سوره مبارکه بقره -
... و از گامهاى شیطان پیروى نکنید، چه اینکه او دشمن آشکار شما است.
(خطوات الشیطان ) (گامهاى شیطان ) گویا اشاره به یک مساءله دقیق تربیتى دارد و آن اینکه انحرافها و تبهکاریها غالبا بطور تدریج در انسان نفوذ مى کند، نه به صورت دفعى و فورى.
مثلا براى آلوده شدن یک جوان به مواد مخدر و قمار و شراب معمولا مراحلى وجود دارد:
نخست به صورت تماشاچى در یکى از این جلسات شرکت مى کند و انجام اینکار را ساده مى شمرد.
گام دوم شرکت تفریحى در قمار (بدون برد و یا باخت ) و یا استفاده از مواد مخدر به عنوان رفع خستگى و یا درمان بیمارى و مانند آن است .
گام سوم استفاده از این مواد به صورت کم و به قصد اینکه در مدت کوتاهى از آن صرفنظر کند.
سرانجام گامها یکى پس از دیگرى برداشته مى شود و شخص به صورت یک قمار باز حرفه اى خطرناک و یا یک معتاد سخت و بینوا در مى آید!!
وسوسه هاى شیطان معمولا به همین صورت است ، انسان را قدم به قدم و تدریجا در پشت سر خود به سوى پرتگاه مى کشاند.
این موضوع منحصر به شیطان اصلى نیست ، تمام دستگاه هاى شیطانى و آلوده براى پیاده کردن نقشه هاى شوم خود از همین روش (خطوات ) (گام به گام ) استفاده مى کنند.
لذا قرآن مى گوید:
از همان گام اول باید به هوش بود و با شیطان همراه نشد.
منبع:
تفسیر نمونه
روز بیستم :
اللَّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ أَغْلِقْ عَنِّی فِیهِ أَبْوَابَ النِّیرَانِ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ یَا مُنْزِلَ السَّکِینَةِ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ
خدایا! در این ماه درهاى بهشتت را به رویم باز کن، و درهاى آتش دوزخ را به روزیم بربند، و به تلاوت قرآن موفقم بدار، اى فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان.
هم از آیات قرآن و هم از روایات به خوبى استفاده مى شود که بهشت درهائى دارد...
ولى این تعدد درها نه به خاطر آن است که عده وارد شوندگان به بهشت آن گونه اند که اگر بخواهند از یک در وارد شوند تولید زحمت مى کند، و نه از جهت آن است که یکنوع تفاوت گروهى و طبقاتى وجود دارد، که هر گروهى موظفند از یک در وارد شوند، و نه براى نزدیکى و دورى راه است ، و نه به خاطر زیبائى و تنوع به خاطر کثرت درها! اصولا درهاى بهشت همانند درهاى دنیا که در مدخل باغها و قصرها و خانه ها میگذارند نیست .
بلکه این درها اشاره به اعمال و کارهائى است که سبب ورود به بهشت مى شوند.
و لذا در پاره اى از اخبار مى خوانیم که :
بهشت درهائى به نامهاى مختلف دارد...
از جمله : درى دارد که به عنوان باب المجاهدین ! (در مجاهدان ) نامیده مى شود، و مجاهدان مسلح به همان سلاحى که با آن جهاد کردند از آن در وارد بهشت مى شوند و فرشتگان به آنها خوش آمد مى گویند!.
از امام باقر (علیه السلام ) در حدیثى مى خوانیم :
و اعلموا ان للجنة ثمانیة ابواب عرض کل باب منها مسیرة اربعین سنة :
بدانید که بهشت هشت در دارد که عرض هر درى از آنها به اندازه چهل سال راه است!.
این خود نشان مى دهد که (در) در این گونه موارد، مفهومى وسیعتر از آنچه در تعبیرات روزانه گفته مى شود دارد.
و جالب اینکه در قرآن مى خوانیم که جهنم « هفت » در دارد : لها سبعة ابواب - حجر 44) و طبق روایات بهشت داراى « هشت » در است ، اشاره به اینکه طرق وصول به سعادت و بهشت جاویدان از طرق وصول به جهنم بیشتر است ، و رحمت خدا بر غضب او پیشى مى گیرد : یا من سبقت رحمته غضبه - جوشن کبیر -
و جالبتر اینکه در مورد برنامه هاى «اولوا الالباب»در آیات فوق نیز اشاره به هشت برنامه شده بود که هر کدام از آنها در واقع درى از درهاى بهشت و طریقى براى وصول به سعادت جاودان است .
این آیات:
_____________________________________________________________________________________________
______________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________
یَاءَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمْ الْصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (183) سوره بقره -
ترجمه :
اى کسانى که ایمان آورده اید! روزه بر شما مقرّر گردید، همانگونه که بر کسانى که پیش از شما بودند مقرّر شده بود، باشد که پرهیزگار شوید.
نکته ها:
O تقوى ، به معناى خویشتن دارى از گناه است .
بیشتر گناهان ، از دو ریشه غضب و شهوت سرچشمه مى گیرند. و روزه ، جلوى تندى هاى این دو غریزه را مى گیرد و لذا سبب کاهش فساد و افزایش تقواست.
O به نظر مفسّران و دانشمندان علوم قرآنى ، آیاتى که با خطاب (یا ایّها الّذین آمنوا) شروع شده اند، در مدینه نازل شده و جزء آیات مدنى مى باشند. فرمان روزه نیز همچون دستور جهاد و پرداخت زکات در سال دوّم هجرى صادر گردیده است .
آثار و برکات روزه:
O تقوى و خداترسى ، در ظاهر و باطن ، مهم ترین اثر روزه است .
روزه ، یگانه عبادت مخفى است . نماز، حج ، جهاد، زکات و خمس را مردم مى بینند، امّا روزه دیدنى نیست .
روزه ، اراده انسان را تقویت مى کند. کسى که یک ماه نان وآب وهمسر خود را کنار گذاشت ، مى تواند نسبت به مال وناموس دیگران خود را کنترل کند.
روزه ، باعث تقویت عاطفه است . کسى که یک ماه مزه ى گرسنگى را چشید، درد آشنا مى شود ورنج گرسنگان را احساس ودرک مى کند.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: روزه ، نصف صبر است.
روزه ى مردمان عادّى ، همان خوددارى از نان و آب و همسر است ، امّا در روزه خواص علاوه بر اجتناب از مفطرات ، اجتناب از گناهان نیز لازم است ، و روزه ى خاصّ الخاص علاوه بر اجتناب از مفطرات و پرهیز از گناهان ، خالى بودن دل از غیر خداست.
روزه ، انسان را شبیه فرشتگان مى کند، فرشتگانى که از خوردن و آشامیدن و شهوت دورند.
O رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمودند:
هرکس ماه رمضان را براى خدا روزه بدارد، تمام گناهانش بخشیده مى شود!
چنانکه در حدیث قدسى نیز آمده است که خداوند مى فرماید:
(( الصوم لى و اَنَا اَجزى به )) روزه براى من است و من آن را پاداش مى دهم .
اهمیّت روزه به قدرى است که در روایات پاداش بسیارى از عبادات را همچون پاداش روزه دانسته اند.
هرچند که روزه بر امّت هاى پیشین نیز واجب بوده ، ولى روزه ى ماه رمضان ، مخصوص انبیاء بوده است و در امّت اسلامى ، روزه رمضان بر همه واجب شده است.
از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نقل شده است که فرمود:
براى هر چیز زکاتى است و زکات بدنها، روزه است.
پیام ها:
1 - خطابِ زیبا، گامى براى تاءثیر گذارى پیام است . (یا ایّها الّذین آمنوا)
در حدیثى از تفسیر مجمع البیان مى خوانیم : لذّت خطاب (یا ایّها الّذین آمنوا) سختى روزه را آسان مى کند. اگر والدین بخواهند که فرزندشان به سخنانشان گوش دهند، باید آنان را زیبا صدا زنند.
2 - از شیوه هاى تبلیغ آن است که دستورات مشکل ، آسان جلوه داده شود. این آیه مى فرماید: فرمان روزه مختص شما مسلمانان نیست ، در امّت هاى پیشین نیز این قانون بوده است . و عمل به دستورى که براى همه امّت ها بوده ، آسان تر از دستورى است که تنها براى یک گروه باشد. (کما کُتب على الّذین من قبلکم )
3 - قرآن ، فلسفه بعضى احکام همچون روزه را بیان داشته است . زیرا اگر مردم نتیجه ى کارى را بدانند، در انجام آن نشاط بیشترى از خود نشان مى دهند. (لعلّکم تتّقون )
اءَیَّاماً مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَّرِیْضاً اءَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ اءَیَّامٍ اءُخَرَ وَ عَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْراً فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ وَاءَنْ تَصُومُواْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِنْکُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (184) بقرة -
ترجمه :
چند روزى معدود (روزه بر شما مقرّر شده است )، ولى هر کس از شما بیمار یا در سفر باشد، پس (به همان ) تعداد از روزهاى دیگر (را روزه بگیرد) و بر کسانى که طاقت روزه ندارند (همچون بیماران مزمن و پیرمردان و پیرزنان )، لازم است کفّاره اى بدهند، مسکینى را اطعام کنند. و هر کس به میل خود بیشتر نیکى کند (وبیش از مقدار واجب ، طعام بدهد)، براى او بهتر است ، ولى اگر (آثار روزه را) بدانید، (مى فهمید که ) روزه گرفتن ، برایتان بهتر است . (و هرگز به روزه خوارى معذوران ، غبطه نمى خوردید.)
نکته ها:
O یکى از معانى باب اِفعال در زبان عربى ، سلب است . مثلا کلمه ((عُجْمه )) به معناى گنگى است ، وقتى به باب افعال مى رود و ((اِعجام )) مى شود، به معناى از بین بردن گنگى است . در این آیه نیز کلمه (یُطیقونه ) به معناى سلب طاقت و توان است .
O تسلیم فرمان خدا بودن ، ارزش است . اگر دستور روزه گرفتن داد، باید روزه گرفت و اگر حکم به افطار کرد، باید روزه را شکست .
در مجمع البیان آمده است :
گروهى از اصحاب پیامبر حتّى در حال سفر روزه گرفته و مایل نبودند که روزه خود را بشکنند!!!
رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله آنان را گناهکار خواندند.
امام صادق علیه السّلام فرمود:
اگر کسى در سفر روزه بگیرد، من بر جنازه ى او نماز نمى گزارم !!
در تفسیر قرطبى نیز آمده است که رسول اکرم صلّى اللّه علیه و آله در سفر از مدینه به مکّه در ماه رمضان ، آب خواستند، آنگاه ظرف آب را بر سر دست گرفتند تا مردم ببینند و سپس از آب میل فرمودند.
به هر حال اگر مسافر یا مریضى روزه گرفت ، روزه اش باطل و باید قضاى آنرا به جا آورد.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
حتّى اگر مادرى نسبت به شیر کودک یا جنین نگرانى داشت ، باید روزه خود را افطار نماید و این نشانه ى رأفت خداوند است.
پیام ها:
1 - اسلام براى هر فرد در هر شرایطى ، قانون مناسب دارد. در این آیه ، حکم مسافران ، بیماران و سالمندان بیان شده است . (فمن کان منکم مریضا او على سفر)
2 - شرایط نباید فلسفه کلّى حکم و آثار و منافع آنرا تماماً از بین ببرد. اگر انسان مریض یا مسافر در شرایطى نمى تواند روزه بگیرد، باید در ایام دیگرى قضا کند تا از منافع روزه برخوردار شود. (فعدة من ایّام اُخر)
3 - قصد سفر، به تنهایى مانع روزه نیست ، در سفر بودن لازم است . (على سفر)
4 - قضاى روزه ، زمان خاصّى ندارد. (فعدة من ایام اُخر)
5 - توانایى ، شرط تکلیف است . (على الّذین یطیقونه )
6 - تغذیه ى فقرا، در متن احکام جاسازى شده است . (طعام مسکین )
7 - عباداتى سبب رشد و قرب است که با علاقه و رغبت باشد. (فمن تطوّع )
8 - دستورات الهى بگونه اى است که حداقل را بر همه واجب کرده است و بیش از آن را به اختیار انسان مى گذارد. در این آیه سیر کردن یک گرسنه واجب ، ولى بیش از آن به عنوان عمل مستحبّى در اختیار خود انسان است . (فمن تطوع خیرا فهو خیر له )
9 - انجام دستورات خداوند، آثار خوبى دارد که به خود انسان باز مى گردد نه خدا. (ان تصوموا خیر لکم )
شَهْرُ رَمَضَانَ اَلَّذِى اءُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْءَانُ هُدىً لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکُمْ الْشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَمَنْ کَانَ مَرِیْضاً اءَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ اءَیَّامٍ اءُخَرَ یُرِیدُ اللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَلاَ یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ وَلِتُکْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُکَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَیکُم وَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ (185) بقرة -
ترجمه :
(روزه در) ماه رمضان ؛ ماهى است که قرآن در آن نازل شده است . (و قرآن کتابى است که ) هدایتگر مردم همراه با دلائل روشنِ هدایت و وسیله تشخیص حقّ از باطل است ، پس هر کس از شما که این ماه را دریابد، باید روزه بگیرد.
و آنکس که بیمار یا در سفر باشد، روزهاى دیگرى را به همان تعداد روزه بگیرد.
خداوند براى شما آسانى مى خواهد و براى شما دشوارى نمى خواهد (این قضاى روزه ) براى آن است که شماره مقرّر روزها را تکمیل کنید وخدا را بر اینکه شما را هدایت کرده ، به بزرگى یاد کنید، باشد که شکرگزار گردید.
نکته ها:
O ((رمضان )) از ماده ((رَمض )) به معناى سوزاندن است . البتّه سوزاندنى که دود و خاکستر به همراه نداشته باشد. وجه تسمیه این ماه از آن روست که در ماه رمضان ، گناهان انسان سوزانده مى شود.
O ماه رمضان ، ماه نزول قرآن مى باشد و تنها ماهى است که نامش در قرآن آمده و شب قدر نیز در این ماه است .
در تفسیر برهان از پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله نقل شده است که فرمودند:
تمام کتاب هاى آسمانى ، در ماه رمضان نازل شده اند.
ماه رمضان ، بهترین ماه خدا است .
آن حضرت در جمعه آخر ماه شعبان ، خطبه مفصلى در عظمت ماه رمضان ایراد کرده اند که در بعضى از تفاسیر وکتب روایى آمده است.
همچنین در صحیفه سجادیه ، امام سجاد علیه السّلام در وداع ماه رمضان مناجات جان سوزى دارند.
O اسلام دین آسان و بناى آن بر سهولت و عدم سخت گیرى است . هر کس مریض یا مسافر بود روزه نگیرد و قضاى آن را انجام دهد. اگر وضو گرفتن مشکل است ، تیمّم را جایگزین مى کند. اگر ایستادن در نماز مشکل است ، اجازه ى نشسته نماز خواندن را مى دهد. که این قانون به نام ((قاعده لاحرج )) در فقه مشهور است .
رمضان ماه مهمانى خدا
O در رمضان ، مؤمنان با کارت (یا ایّها الّذین آمنوا کُتب علیکم الصّیام ) به میهمانى خداوند دعوت شده اند، و این میهمانى ویژگى هایى دارد:
1 میزبان ، خداوند است و میهمانان را شخصاً دعوت کرده است .
2 وسیله پذیرایى ، شب قدر، نزول قرآن ، فرود آمدن فرشتگان ، استجابت دعا، لطافت روح ، و دورى از دوزخ است .
3 زمان پذیرایى ، ماه رمضان است که به گفته ى روایات ، اوّل آن رحمت ، وسط آن مغفرت و آخر آن پاداش است .
4 چگونگى پذیرایى ، شب قدر به گونه اى است که در آن نیاز یک سال میهمانان تأمین مى شود و زمین با نزول فرشتگان در شب قدر مزیّن مى گردد.
5 غذاى این ماه ، غذاى روح است که براى رشد معنوى لازم است ، نه غذاى جسم . لطف غذاى این مهمانى ، آیات قرآن است که تلاوت یک آیه آن در ماه رمضان همچون تلاوت تمام قرآن در ماه هاى دیگر است .
+ این میهمانى هیچ سنخیّتى با میهمانى هاى دنیوى ندارد.
+ خداوندِ عالِم و غنى و خالق و باقى و عزیز و جلیل ، میزبان انسان هاى جاهل و فقیر و فانى و مخلوق و ذلیل مى شود و مى گوید: من دعایتان را مستجاب مى کنم و براى هر نفسى که در ماه رمضان مى کشید، پاداش تسبیحى عطا مى کنم.
آداب مهمانى
O در وسائل الشیعه براى اخلاق روزه دار در ضمن روایت مفصلى مى خوانیم :
روزه دار از دروغ ، گناه ، مجادله ، حسادت ، غیبت ، مخالفت با حقّ، فحش و سرزنش و خشم ، طعنه و ظلم و مردم آزارى ، غفلت ، معاشرت با فاسدان ، سخن چینى و حرام خوارى ، دورى کند و نسبت به نماز، صبر، و صداقت، و یاد قیامت، توجّه خاصّ داشته باشد.
شرط حضور در این مهمانى ، فقط تحمّل گرسنگى نیست . در حدیث آمده است :
آن کس که از اطاعت رهبران آسمانى ، سرباز زند ویا در مسائل خانوادگى و شخصى با همسر خود بدرفتار و نامهربان باشد ویا از تأمین خواسته هاى مشروع او خوددارى کند و یا والدین از او ناراضى باشند، روزه او قبول نیست وشرایط این ضیافت را به جاى نیاورده است .
O روزه گرچه فوائد ومنافع طبّى از قبیل دفع وبرطرف شدن مواد زاید بدن در اثر گرسنگى را دارد، امّا سحرخیزى ولطافت روح واستجابت دعا در ماه رمضان چیز دیگرى است ومحروم واقعى کسى است که از این همه خیر وبرکت محروم باشد.
پیام ها:
1 - ارزش رمضان ، به نزول قرآن است . ارزش انسان ها نیز مى تواند به مقدارى باشد که قرآن در آنها نفوذ کرده باشد. (الّذى اُنزل فیه القرآن )
2 - هدایت ، داراى مراحلى است : یک مرحله ى عمومى است ؛ (هدى للناس ) و یک مرحله ى خاصّ است . (وبیّنات من الهدى )
3 - وجوب روزه ، بعد از یقین به حلول ماه رمضان است . (فمن شهد منکم فلیصمه )
4 - قضاى روزه بر مریض و مسافر واجب است . (فعدة من ایام اُخر)
5 - روزه ى قضا، مشروط به زمان خاصّى نیست . (ایّام اُخر)
6 - احکام خداوند بر اساس آسانى و مطابق طاقت انسان است . (یرید بکم الیسر)
7 - عسر وحرج ، واجبات را از دوش انسان برمى دارد. (لایرید بکم العسر)
8 - روزه ى قضا باید به تعداد روزهایى باشد که عذر داشته است . (لتکملوا العدة )
9 - هدایت و توفیق انجام عبادات ، از طرف خداست . تکبیر، نشان بزرگداشت خدا و عدم توجّه به خود و دیگران است . (لتکبّروا اللّه على ما هداکم )
10 - روزه ، زمینه ساز هدایت انسان و سپاسگزارى اوست . (لتکبّروا اللّه على ما هداکم و لعلّکم تشکرون )
منبع:
تفسیر نور
رَبُّکُمُ الَّذِی یُزْجِی لَکُمُ الْفُلْکَ فِی الْبَحْرِ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ کَانَ بِکُمْ رَحِیمًا (66) وَإِذَا مَسَّکُمُ الضُّرُّ فِی الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِیَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاکُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَکَانَ الْإِنْسَانُ کَفُورًا (67) أَفَأَمِنْتُمْ أَنْ یَخْسِفَ بِکُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ یُرْسِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَکُمْ وَکِیلًا (68) أَمْ أَمِنْتُمْ أَنْ یُعِیدَکُمْ فِیهِ تَارَةً أُخْرَى فَیُرْسِلَ عَلَیْکُمْ قَاصِفًا مِنَ الرِّیحِ فَیُغْرِقَکُمْ بِمَا کَفَرْتُمْ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَکُمْ عَلَیْنَا بِهِ تَبِیعًا (69) سوره مبارکه اسراء -
66 - پـروردگارتان کسى است که کشتى را در دریا براى شما به حرکت در مى آورد تا از نعمت او بهره مند شوید، او نسبت به شما مهربان است .
67 - و هنگامى که در دریا ناراحتى به شما برسد همه کس را جز او فراموش خواهید کرد، اما هنگامى که شما را به خشکى نجات دهد روى مى گردانید، و انسان کفران کننده است !.
68 - آیا از این ایمن هستید که در خشکى (با یک زلزله شدید) شما را در زمین فرو ببرد یا طوفانى از سنگریزه بر شما بفرستد (و در آن مدفونتان کند) سپس حافظ (و یاورى ) براى خود نیابید؟!
69 - یا اینکه ایمن هستید که بار دیگر شما را به دریا بازگرداند و تندباد کوبنده اى بر شما بفرستد و شما را بخاطر کفرتان غرق کند، حتى کسى که خونتان را مطالبه نماید پیدا نکنید.
+ شخصى منکر خدا، از امام صادق علیه السلام دلیلى بر اثبات خدا مى خواست ، حضرت پرسید:
آیا تاکنون سوار کشتى شده اى که دچار حادثه شود؟
گفت : آرى ، یک بار در سفرى دریایى کشتى ما متلاشى شد و من بر تخته پاره اى سوار شدم .
امام پرسید: آیا در آن هنگام ، دل تو متوجّه قدرتى بود که تو را نجات دهد؟ !
گفت : آرى
فرمود: همان قدرت غیبى « خدا » ست .
- تفسیر نور ذیل آیه -
_________________________________________________
بعدا نوشت:
i-am-a-muslim-girl.blog.ir
yafatemehzahra348@gmail.com
5.117.8.231
پاسخ توسط محمد * شـــــــــورگشتی * در ۱۵ خرداد ۹۵، ۱۰:۰۵عارفى را گفتند:
فلانى غیبت تو را نموده است!
وى طبقى رطب برایش فرستاد و گفت :
شنیدم حسناتت را به من هدیه کرده اى! خواستم تلافى کرده باشم!!
***
عنه (صلى الله علیه وآله): یؤتى بأحد یوم القیامة یوقف بین یدی الله ویدفع إلیه کتابه فلا یرى حسناته، فیقول: إلهی لیس هذا کتابى ! فإنی لا أرى فیها طاعتی ؟ ! فیقال له: إن ربک لایضل ولاینسى، ذهب عملک باغتیاب الناس، ثم یؤتى بآخر ویدفع إلیه کتابه فیرى فیه طاعات کثیرة، فیقول: إلهی ما هذا کتابی ! فإنی ما عملت هذه الطاعات ! فیقال: لأن فلانا اغتابک فدفعت حسناته إلیک - بحارالانوار ج 72 ص 259 -
از حضرت رسول (ص) روایت است:
فردای قیامت کسی را نزد خدای تعالی آورند و نامه عملش را تحویلش دهند ، می بیند از کارهای نیکش خبری نیست می گوید:
این نامه عمل من نیست! چرا که عبادات خود را در آن نمی بینم!
به او گفته می شود:
خدای تو گم نمی کند و فراموش نمی کند! عمل تو بخاطر غیبت مردم از میان رفته است!
دیگری را آورند و نامه عملش را به دستش دهند، پس در آن طاعات زیادی می بیند می گوید:
خدایا! این پرونده من نیست من چنین اعمالی انجام نداده ام!!
می گویند: فلانی غیبت تو کرد و حسنات او منتقل به تو شد!
مدت زمان روز و شب ، و ماه و سال به شرائط اقلیمى و اوضاع کرات بستگى دارد.
به همین لحاظ ممکن است یک روز در کره اى معادل چندین روز کره دیگر باشد.
چنانکه یک سال در نپتون معادل 164 سال زمین، یک سال پلوتون معادل 249 سال کره زمین است (یعنى نپتون در هر 164 سال و پلوتون در هر 249 سال یکبار به دور خورشید مى چرخد. به عبارت دیگر طول یک روز در نپتون معادل 164 روز زمین ، و طول یک روز پلوتون 249 برابر روز زمین است.)
همچنین یک سال عطارد معادل 88 شبانه روز، و یک سال زهره معادل 125 شبانه روز زمین مى باشد (یعنى عطارد در مدت 88 روز، و زهره در مدت 125 روز به دور خورشید مى گردد. در حالى که زمین در هر 365 روز یک بار گرد خورشید مى چرخد.)
حتى در همین کره زمین ، مدت زمان شب و روز در نقاط مختلف ، اختلاف فاحشى دارد. چنانکه در قطب شمال و جنوب ، مدت زمان شب و روز تقریباً 6 ماه است (یعنى یک روز در قطب به اندازه 180 روز در منطقه استوائى مى باشد.)
شایان ذکر است که روز کره ماه ، معادل 15 روز کره زمین است .
بنابر این هیچ استبعادى ندارد در قیامت با تغییر نظام جهان و پیدایش اوضاع وشرائط جدید، طول یک روز به اندازه پنجاه هزار سال دنیا باشد.
تَعرُجُ المَلئِکَةُ وَالرُّوحُ اِلَیهِ فى یَومٍ کانَ مِقدارُهُ خَمسینَ اَلفَ سَنَةٍ - سوره معارج / آیه 4 -
فرشتگان و روح به سوى خدا بالا مى روند در روزى که مقدار آن 50 هزار سال است.
(1 روز= 50000 سال، هر سال قمری هم 354 و خورده ای روز که بگیریم میشه: هفده میلیون و هفتصدو هفده هزار روز !!! )
و این امر با تغییر نظام آفرینش کاملا امکان عقلى دارد، و قابل انکار و مورد شبهه و تردید نیست .
قرآن کریم بر این مطلب تصریح دارد که این زمین و آسمان در روز قیامت به زمین و آسمان دیگرى مبدل مى گردد. یَومَ تُبَدَّلُ الاَْرْضُ غَیْرَ الاَْرْضِ وَ السَّمواتُ - سوره ابراهیم / آیه 48 -
منبع:
کشکول جبهه - با اندکی تصرف -
معترضانه گفت:
قرآن می گوید:
وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ (89) سوره نحل -
و ما این کتاب (آسمانى ) را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز است ، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است .
از من در کجای قرآن سخن گفته؟!
گفتند:
در کنار علماء !!! آنجا که می فرماید:
... قُلْ هَلْ یَسْتَویَ الّذینَ یَعْلَمونَ وَالّذینَ لا یَعْلْمون إِنَّمَا یَتَذَکَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ (9) سوره زمر -
بـگـو آیا کسانى که مى دانند با کسانى که نمى دانند! یکسانند؟ تنها صاحبان مغز متذکر مى شوند!!
________________________
وَکَتَبْنَا لَهُ فِی الْأَلْوَاحِ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ مَوْعِظَةً وَتَفْصِیلًا لِکُلِّ شَیْءٍ... - سوره اعراف آیه 145 -
نکته:
از تعبیر من کل شى ء موعظة چنین استفاده مى شود که همه مواعظ و اندرزها و مسائل لازم در الواح موسى (علیه السلام ) نبود، زیرا می گوید از هر چیزى ، اندرزى براى او نوشتیم!
و این به خاطر آن است که آئین موسى (علیه السلام ) آخرین آئین و شخص موسى (علیه السلام ) خاتم انبیاء نبود، و مسلما در آن زمان به مقدار استعداد مردم ، احکام الهى نازل گشت ، ولى هنگامى که مردم جهان به آخرین مرحله از تعلیمات انبیاء رسیدند، آخرین دستور که شامل همه نیازمندیهاى مادى و معنوى مردم بود نازل گردید.
و از اینجا روشن میشود اینکه در بعضى از روایات در زمینه ترجیح مقام على (علیه السلام ) بر مقام موسى (علیه السلام ) آمده است که على (علیه السلام ) آگاه به همه قرآن بود و در قرآن بیان همه چیز آمده است ( نزلنا علیک الکتاب تبیانا لکل شى ء ) در حالى که در تورات بخشى از این مسائل آمده ، طبق همین مطلب است - تفسیر نمونه ذیل آیه -
___________________________
وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ (89) سوره نحل -
و ما این کتاب (آسمانى ) را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز است ، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است .
توجه:
قرآن بیانگر همه چیز است .
از مهمترین مباحثى که در آیات فوق به میان آمده تبیان کل شى ء بودن قرآن است .
(تبیان ) (به کسر (ت ) یا فتح آن ) معنى مصدرى دارد، یعنى بیان کردن و از این تعبیر با توجه به وسعت مفهوم ( کل شى ء) به خوبى مى توان استدلال کرد که :
در قرآن ، بیان همه چیز هست ، ولى با توجه به این نکته که قرآن یک کتاب تربیت و انسان سازى است که براى تکامل فرد و جامعه در همه جنبه هاى معنوى و مادى نازل شده است روشن مى شود که منظور از همه چیز : تمام امورى است که براى پیمودن این راه لازم است ، نه اینکه قرآن یک دائرة المعارف بزرگ است که تمام جزئیات علوم ریاضى و جغرافیائى و شیمى و فیزیک و گیاه شناسى و مانند آن در آن آمده است.
هر چند قرآن یک دعوت کلى به کسب همه علوم و دانشها کرده که تمام دانشهاى یاد شده و غیر آن در این دعوت کلى جمع است.
به علاوه گاه گاهى به تناسب بحثهاى توحیدى و تربیتى ، پرده از روى قسمتهاى حساسى از علوم و دانشها برداشته است.
ولى با این حال آنچه قرآن به خاطر آن نازل شده و هدف اصلى و نهائى قرآن را تشکیل مى دهد، همان مساله انسان سازى است ، و در این زمینه چیزى را فروگذار نکرده است .
گاهى انگشت روى جزئیات این مسائل گذارده و تمام ریزه کاریها را بیان مى کند (مانند احکام نوشتن قراردادهاى تجارتى و اسناد بدهکارى که در طولانى ترین آیه قرآن یعنى آیه 282 سوره بقره طى 18 حکم ! بیان شده است ).
و گاهى مسائل حیاتى انسان را به صورتهاى کلى و کلى تر مطرح مى کند، مانند همین آیه بعدی: ان الله یامر بالعدل و الاحسان و ایتاء ذى القربى و ینهى عن الفحشاء و المنکر و البغى (90) سوره نحل - : خداوند فرمان به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان مى دهد و شما را از هر گونه زشتى و منکر و ستم ، نهى مى کند.
وسعت این مفاهیم مانند وسعت مفهوم وفاى به عهد در آیه (ان العهد کان مسئولا - اسراء آیه 34) و (وفاى به عقد) در آیه اوفوا بالعقود (مائده آیه 1) و (لزوم اداء حق جهاد) در آیه (و جاهدوا فى الله حق جهاده ) (حج آیه 78) و (اقامه قسط و عدل ) در آیه (لیقوم الناس بالقسط) (حدید آیه 45) و (توجه به نظم در تمام زمینه ها) در آیه و السماء رفعها و وضع المیزان الا تطغوا فى المیزان و اقیموا الوزن بالقسط و لا تخسروا المیزان (سوره الرحمن 7 - 8 - 9) و (خوددارى از هر گونه فساد در روى زمین ) در آیه (و لا تفسدوا فى الارض بعد اصلاحها) (اعراف آیه 85) و (دعوت به تدبر و تفکر و تعقل ) که در بسیارى از آیات قرآن وارد شده است ، و امثال این برنامه هاى انسان شمول که مى تواند راهگشا در همه زمینه ها باشد، دلیل روشنى است بر اینکه در قرآن بیان همه چیز هست .
حتى فروع این دستورهاى کلى را نیز بلاتکلیف نگذارده ، و مجرائى که باید از آن مجرا این برنامه ها تبیین شود بیان کرده و مى گوید: و ما آتاکم الرسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا: (آنچه پیامبر به شما دستور مى دهد اجرا کنید و آنچه شما را از آن نهى مى کند باز ایستید) (حشر آیه 7).
هر قدر انسان در اقیانوس بیکرانه قرآن ، بیشتر شناور شود و به اعماق آن براى استخراج گوهرهاى برنامه هاى سعادت بخش ، فروتر رود، عظمت این کتاب آسمانى و شمول و جامعیت آن آشکارتر مى شود.
و درست به همین دلیل آنها که در زمینه این برنامه ها دست نیاز به این سو و آن سو، دراز مى کنند، مسلما قرآن را نشناخته اند، و آنچه خود دارند، از بیگانه تمنا مى کنند.
این
آیه علاوه بر اینکه اصالت و استقلال تعلیمات اسلام را در همه زمینه ها
مشخص مى کند بار مسئولیت مسلمانان را سنگین تر مى گرداند، و به آنها مى
گوید:
با بحث مستمر و پیگیر در قرآن ، هر چه را لازم دارید از آن استخراج کنید.
در روایات اسلامى مخصوصا روى جامعیت قرآن به مناسبت همین آیه و مانند آن بسیار تاکید شده است .
از جمله در حدیثى از امام صادق (علیهالسلام
) مى خوانیم :
ان الله تبارک و تعالى انزل فى القرآن تبیان کل شى ء حتى و
الله ما ترک شیئا تحتاج الیه العباد، حتى لا یستطیع عبد یقول لو کان هذا،
انزل فى القرآن ، الا و قد انزله الله فیه :
(خداوند در قرآن هر چیزى را بیان کرده است ، به خدا سوگند چیزى که مورد نیاز مردم بوده است کم نگذارده ، تا کسى نگوید اگر فلان مطلب درست بود در قرآن نازل مى شد، آگاه باشید همه نیازمندیهاى بشر را خدا در آن نازل کرده است! ).
در حدیث دیگرى
از امام باقر (علیهالسلام ) مى خوانیم :
ان الله تبارک و تعالى لم یدع شیئا تحتاج الیه الامة الا انزله فى کتابه و بینه لرسوله (صلى الله علیه و آله و سلم ) و جعل لکل شى ء حدا، و جعل علیه دلیلا یدل علیه ، و جعل على من تعدى ذلک الحد حدا:
(خداوند متعال چیزى را که مورد نیاز این امت است در کتابش فرو گذار نکرده ، و براى رسولش تبیین نموده است ، و براى هر چیزى حدى قرار داده ، و دلیل روشنى براى آن نهاده ، و براى هر کسى که از این حد تجاوز کند، حد و مجازاتى قائل شده است ).
حتى در روایات اسلامى اشاره روشنى به این مساله شده که علاوه بر ظاهر قرآن و آنچه توده مردم و دانشمندان از آن مى فهمند، باطن قرآن نیز اقیانوسى است که بسیارى از مسائلى که فکر ما به آن نمى رسد در آن نهفته است ، این بخش از قرآن ، علم خاص و پیچیده اى دارد که در اختیار پیامبر و اوصیاى راستین او است ، چنانکه در حدیثى از امام صادق (علیهالسلام ) مى خوانیم:
ما من امر یختلف فیه اثنان الا
و له اصل فى کتاب الله عز و جل و لکن لا تبلغه عقول الرجال :
(تمام امورى که حتى دو نفر در آن اختلاف دارند، اصل و ضابطه اى در قرآن دارد ولى عقل و دانش مردم به آن نمى رسد).
عدم دسترسى عموم به این بخش که آنرا مى توان تشبیه به وجدان ناخود آگاه آدمى کرد، هرگز مانع از آن نخواهد بود که بخش خود آگاه و ظاهرش مورد استفاده همگان قرار گیرد - تفسیر نمونه ذیل آیه -
یکی ازمداحان اهل بیت ( آقای سازگار) برای شب شعر ، دعوت شده بودند بیت رهبری❗️
این خاطره رو تعریف می کردند:
همه ی شاعران ، شعرهای عریض و طویلشون رو خوندند ومورد تشویق جمع قرار گرفتند
و هر کی بهتر بود به به و چه چه بیشتری می کردند❗️
تا نوبت به یکی از شعرا رسید ایشون رو کرد به حضار و گفت من برای امشب ، یک بیت آوردم.
حضار زدند زیر خنده 😄😄
جمعیت که ساکت شد ، گفت:
تازه یک مصرعش هم از حافظ عاریه گرفتم 😊
این بار علاوه بر مردم ، خود حضرت آقا هم زد زیر خنده ...
اما وقتی آروم شدند خواند:
👈🏼ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
همه منتظر مصرع بعدی بودند که خواند:
.
.
.
.
.
.
.
.
👈🏼تمام هستی زهرا نصیب نرجس شد !!
(تا چندین دقیقه صدای تکبیر و صلوات از همه جا به گوش می رسید ...)
@Baztab_News
وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّى یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ (99) حجر -
از بعضى از صوفیه نقل شده که آیه فوق را دستاویزى براى ترک عبادت قرار داده و گفته اند :
« آیه مى گوید: عبادت کن تا زمانى که یقین فرا رسد!! بنابراین بعد از حصول یقین نیازى به عبادت نیست!!! »
جواب:
اولا معروف و مشهور در میان مفسران این است که منظور از یقین در اینجا « مرگ » است.
به دلیل :
1 - در سوره مدثر آیه 46 و 47 از قول دوزخیان مى خوانیم : و کنا نکذب بیوم الدین حتى اءتانا الیقین (ما همواره روز رستاخیز را تکذیب مى کردیم تا اینکه یقین فرا رسید. ) که یقین به معنی مرگ آمده است.
پس آیه می گوید: همواره او را بندگى کن تا یقین - لحظه مرگ- فرا رسد (و اعبد ربک حتى یاتیک الیقین ).
2 - مخاطب به این سخن ، پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) است ، و مقام یقین پیامبر بر همگان محرز است.
آیا کسى مى تواند ادعا کند که ایشان داراى مقام یقین از نظر ایمان نبوده است؟! پس یقین در آیه به معنای دیگری ست!
3 - تواریخ متواتر نشان مى دهد که پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) تا آخر ساعات عمرش عبادت را ترک نگفت و على (علیه السلام ) در محراب عبادت کشته شد، و همچنین سایر امامان .
ثانیاً : بر فرض که یقین به معنی خودش باشد ، اگر گفتیم : « نردبان بگذار تا دستت به شاخه بالاى درخت برسد » معنایش این نیست که هرگاه دستت به شاخه رسید، نردبان را بردار! چون سقوط مى کنى !!
کسى هم که از عبادت جدا شد، مثل کسى است که از آسمان سقوط کند؛ (فکانّما خرّ من السماء)
پس نمی شود در هیچ زمانی عبادت را ترک کرد و کسانى که یقینا به یقین رسیده اند مانند: رسول خدا و امامان معصوم ، لحظه اى از عبادت دست برنداشتند.
بنابراین مراد آیه : بیان آثار عبادت است نه تعیین محدوده ى عبادت( یقین نتیجه عبادت است، نه انتهای عبادت)
یک روز اربابِ لقمان گوسفندی به او داد و گفت:
این گوسفند را بکش و بهترین
اعضایش را برای من بیاور.
لقمان گوسفند را کشت و دل و زبان ش را برای اربابش
برد و گفت:
این دو عضو، بهترین اعضاست.
چند روز بعد ارباب لقمان باز هم
گوسفندی به او داد و گفت:
این گوسفند را هم بکش و این بار بدترین عضوهایش
را برایم بیاور!
لقمان گوسفند را کشت و باز هم دل و زبان ش را برای اربابش
برد و گفت:
این دو بدترین عضوهاست!!
ارباب لقمان حیران شد و از او پرسید:
مگر تو دیوانه ای؟!!
آخر چگونه می شود که دل و زبان هم بهترین عضوها باشند و هم بدترین عضوها ؟!!
لقمان
پاسخ داد:
من اشتباه نکرده ام:
هیچ چیز بهتر از دل و زبان نیست اگر پاک باشد ؛ و هیچ چیز بدتر از آن نیست اگر ناپاک باشد!!
منبع: سایت تدبر (بااندکی تصرف)
+ همین داستان در تفسیر نمونه ذیل آیه 12 لقمان
+ هدف از این دستور: بیان حکمت ، و معرفی اعضاء برتر و بدتر انسانی در قالب گوسفند بوده است!
_________________________________________________________________
+ بعداً نوشت:
هرچه منتظر بودم دوستان به پیامی که مد نظر من از ارسال این پست بود، اشاره کنند نکرذند:
گاهی انسان مرتکب امر زشتی میشه در حالی که در زشت و زیبایی اون تردید داره، اینو بهش کاری نداریم.
سخن اونجاست که گاهی اذعان به زشتی کاری داره اما با اندک تغییری که در شکل و مقدار اون میده ، تلاش می کنه خودش رو نسبت به انجامش مجاب بکنه و اینچنین عذاب وجدان رو از گرده ی خودش برداره!
مصادیق زیادی میشه براش برشمرد که اگه دوستان مایل بودند می تونند برای یادآوری به بخشی از اون ها اشاره کنند:
مثلا قبول داره اختلاط و گپ و گفت با دختر نامحرم حرام است اما ژست خواستگار به خودش می گیره تا بتونه ارتباطش رو توجیه بکنه! در حالی که می دانه حالا حالاها هم شرایط ازدواج براش مهیا نخواهد شد!!
غیبت کسی می کنه و بعد زور می زنه فرد غیبت شده رو به جوری بتونه در عنوان متظاهر به فسق وارد کنه و بار گناهشو سبک.
و...
و این خیلی بده !!
روز زن؛ روز مرد
در خانواده امام هشتم، و محافل شیعیان، از حضرت جواد علیه السلام به عنوان مولودی با برکت یاد می شد و این شهرت نیز ریشه در کلام خود امام هشتم علیه السلام دارد که بارها این مسئله را یادآوری نموده اند.
به عنوان نمونه:
«ابویحیای صنعانی» می گوید:
روزی در محضر امام رضا علیه السلام بودم، فرزندش
ابوجعفر را که خردسال بود آوردند؛ حضرت فرمود:
«هذَا الْمَوْلُودُ الَّذی لَمْ
یُولَدْ مُوْلُودٌ اَعْظَمُ بَرَکَةً عَلی شیعَتِنا مِنْهُ ؛
این مولودی است که
با برکت تر از او برای شیعیان ما زاده نشده است!!»
- اصول کافی، ج1، ص321؛ الارشاد، شیخ مفید، ص319؛ اعلام الوری، طبرسی، ص347؛ کشف
الغمه، اربلی، ج3، ص143 -
بر اساس آنچه که شواهد و قرائن نشان می
دهد، مقصود از بابرکت بودن حضرت این است که تولد او در شرائط خاصی صورت گرفت که در
آن زمان خیر و برکت خاص و ویژه ای برای شیعیان به ارمغان آورد.
زیرا عصر امام رضا علیه السلام عصر ویژه ای بود و حضرت در تعیین جانشین خود و معرفی امام بعد، با مشکلاتی روبه رو بوده که در دوران امامان قبلی چنین مشکلاتی وجود نداشته است.
به این دلیل که از یک سو پس از شهادت امام کاظم علیه السلام گروهی که بعدها به «واقفیه» معروف شدند، بر اساس انگیزه های مادی، امامت حضرت رضا علیه السلام را انکار کردند و از سوی دیگر حضرت رضا علیه السلام تا چهل و هفت سالگی دارای فرزند نشده و از سوی سوم در احادیث فراوانی که از طریق اهل سنت و شیعیان از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است که امامان دوازده نفرند و نه نفر آنان از نسل امام حسین علیه السلام خواهند بود - ر.ک: صحیح مسلم، ج6، ص3؛ ینابیع المودة، سلیمان بلخی، ص446 و ر.ک: الملل و النحل، جعفر سبحانی، ج6، ص58 ـ 61 -
فقدان فرزند برای حضرت رضا علیه السلام هم امامت
خود آن حضرت را و هم تداوم امامت را زیر سؤال می برد!!
و واقفیه این موضوع را
دستاویز قرار داده، امامت امام رضا علیه السلام را انکار می کردند.
گواه و
شاهد این تحلیل، اعتراض «حسین بن قیاما واسطی» به امام در این مورد و پاسخ آن حضرت
است.
«ابن قیاما» که از سران واقفیه بوده است، طی نامه ای امام رضا علیه السلام را
متهم به عقیمی کرد و نوشت:
چگونه ممکن است امام باشی، در صورتی که فرزند نداری؟!
حضرت در پاسخ نوشت:
«از کجا می دانی که من دارای فرزندی نخواهم بود؟»
در ادامه
فرمود:
«وَاللّه ِ لا تَمْضی الایّامُ وَاللَّیالی حَتّی یَرْزُقَنِیَ اللّه ُ
وَلَدا ذَکَرا یَفْرُقُ بِهِ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْباطِلِ
به خدا سوگند! چندی نمی گذرد که خداوند فرزند پسری روزی من می گرداند که به وسیله او حق از باطل مشخص خواهد شد!!»
- اصول کافی، مکتبة الصدوق، ج1، ص320؛ الارشاد، ج2، ص277؛ کشف الغمه، ص142 -
به این جهت، امام هشتم علیه السلام و شیعیان سخت در فشار دشمنان قرار داشتند تا آن روزی که حضرت جواد علیه السلام پا به دنیا گذاشت و با نور وجودش به تمام سم پاشیها و تبلیغها خاتمه داد...
برگرفته از « مجله مبلغان. ش 57 »
در حدیثى که از پیامبر گرامى اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم )
نقل شده چنین مى خوانیم :
حقا اقول لم یکن لقمان نبیا، و لکن کان عبدا کثیر
التفکر، حسن الیقین ، احب الله فاحبه و من علیه بالحکمة ...
به حق مى گویم که لقمان پیامبر نبود، ولى بنده اى بود که بسیار فکر میکرد، ایمان و یقینش عالى بود، خدا را دوست مى داشت ، و خدا نیز او را دوست داشت ، و نعمت حکمت بر او ارزانى فرمود... .
در بعضى از روایات آمده است که شخصى به لقمان گفت :
مگر تو با ما شبانى نمى کردى؟!
در پاسخ گفت :
آرى چنین است .
سؤال کننده پرسید:
پس از کجا اینهمه علم و حکمت نصیب تو شد؟!!
در پاسخ
گفت :
1- قدر الله 2 - و اداء الامانة 3 - و صدق الحدیث 4 - و الصمت عما لا یعنینى :
این به خواست خدا بود ، و اداء امانت کردن ، و راستگوئى ، و سکوت در برابر آنچه به من مربوط نبود!
در ذیل روایتى که در بالا از پیامبر گرامى
اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) نقل کردیم نیز چنین آمده است :
روزى
لقمان در وسط روز براى استراحت خوابیده بود، ناگهان ندائى شنید که:
اى
لقمان ! آیا مى خواهى خداوند تو را خلیفه در زمین قرار دهد که در میان مردم
به حق قضاوت کنى؟!
لقمان در پاسخ آن ندا گفت :
اگر پروردگارم مرا مخیر
کند، راه عافیت را مى پذیرم و تن به این آزمون بزرگ نمى دهم ! ولى اگر
فرمان دهد فرمانش را به جان پذیرا مى شوم ، زیرا مى دانم اگر چنین مسئولیتى
بر دوش من بگذارد حتما مرا کمک مى کند و از لغزشها نگه مى دارد.
فرشتگان - در حالى که آنها را نمى دید - گفتند:
اى لقمان براى چه ؟!
گفت
:
براى اینکه داورى در میان مردم سخت ترین منزلگاه ها و مهمترین مراحل است ،
و امواج ظلم و ستم از هر سو متوجه آن است!! اگر خدا انسان را حفظ کند
شایسته نجات است و اگر راه خطا برود از راه بهشت منحرف شده است! کسى که در
دنیا سر به زیر و در آخرت سربلند باشد بهتر از کسى است که در دنیا سربلند و
در آخرت سر به زیر باشد! و کسى که دنیا را بر آخرت برگزیند به دنیا نخواهد
رسید و آخرت را نیز از دست خواهد داد!
- فرشتگان از منطق جالب لقمان در
شگفتى فرو رفتند -
لقمان این سخن را گفت و به خواب فرو رفت ، و خداوند نور حکمت در دل او افکند، هنگامى که بیدار شد زبان به حکمت گشود!
...
امام صادق (ع) :
به خدا سوگند، حکمتى که به لقمان از سوى پروردگار عنایت شده بود، به خاطر نسبت و مال و جمال و جسم او نبود بلکه او مردى بود که در انجام فرمان خدا قوى و نیرومند بود، از گناه و شبهات اجتناب مى کرد، ساکت و خاموش بود با دقت مى نگریست بسیار فکر مى کرد، تیزبین بود، و هرگز در (آغاز) روز نخوابید و در مجالس (به رسم مستکبران ) تکیه نمى کرد، و رعایت آداب را کاملا مى نمود، آب دهن نمى افکند، با چیزى بازى نمى کرد، و هرگز در حال نامناسبى دیده نشد... هیچگاه دو نفر را در حال نزاع ندید مگر اینکه آنها را با هم صلح داد، و اگر سخن خوبى از کسى مى شنید حتما ماخذ آن سخن و تفسیر آن را سؤ ال مى کرد، با فقیهان و عالمان بسیار نشست و برخاست داشت ... به سراغ علومى مى رفت که بتواند به وسیله آن بر هواى نفس چیره شود، نفس خود را با نیروى فکر و اندیشه و عبرت مداوا مى نمود، و تنها به سراغ کارى مى رفت که به سود (دین یا دنیاى ) او بود، در امورى که به او ارتباط نداشت هرگز دخالت نمى کرد، و از این رو خداوند حکمت را به او ارزانى داشت .
-تفسیر نمونه ذیل أیه 12 سوره لقمان وَلَقَدْ آتَیْنَا لُقْمَانَ الْحِکْمَةَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ وَمَنْ یَشْکُرْ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمِیدٌ (12) -
خاطره ای نوروزی از استاد شفیعی کدکنی :
ﻧﺰﺩﯾﮑﯽﻫﺎﯼ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ، ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺣﻘﻮﻗﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ، ﺭﻓﺘﻢ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻭﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺁﺏ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.
ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁﻣﺪﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻔﯿﻒ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ، ﺍﺯ ﻫﺮ
ﭘﻠﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁﻣﺪﻡ، ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ... (ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮐﺪﮐﻨﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ
ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ...)
ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻮﺩ، ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎ! ﺧﺪﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮﯾﻢ! ﻓﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻋﯿﺪﯼ ﻧﻤﯽﺩﻫﯿﻢ...
ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ! ﻧﻮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ...
ﺣﺎﻻ
ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻟﯿﻞ ﮔﺮﯾﻪﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﻡ
ﺑﭙﺮﺳﻢ.
ﺩﺳﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺒﻢ، ۱۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﮐﻞ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ (ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ
ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻌﻠﻤﯽ) ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﻭﯼ ﮔﯿﻮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﯿﻮﻩﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﺧﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺭﺍﻋﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮﺩ، ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ.
ﺁﻥ ﺳﺎﻝ،
ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺸﻬﺪ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﻗﺪ ﻭ ﻧﯿﻢ ﻗﺪﺷﺎﻥ، ﭘﺪﺭ
ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﻩﻫﺎ ۱۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻋﯿﺪﯼ ﺩﺍﺩ، ۱۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺩ.
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﻄﯿﻼﺕ ﺑﻮﺩ، ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ، ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ.
ﺑﻌﺪ
ﺍﺯ ﮐﻼﺱ، ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺎ ﮐﺮﻭﺍﺕ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻡ
ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ؛ ﺭﻓﺘﻢ، ﺑﺴﺘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﯼ ﻣﯿﺰ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺭﻧﮓ ﮐﻬﻨﻪ
ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: «ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ». ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ، ۹۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﺑﻮﺩ!
ﮔﻔﺘﻢ:
ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: «ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﯼ
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﺸﻮﯾﻘﺖ ﮐﻨﻨﺪ.»
ﺭﺍﺳﺘﺶ
ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟! ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ
ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ۱۰۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ ۹۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ! ﻣﺪﯾﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ
ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ؟ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ ﺣﺪﺱ ﻣﯽﺯﻧﻢ، ﻫﻤﯿﻦ.
ﺩﺭ
ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، ﻣﺪﯾﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺳﺘﻌﻼﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺩﻫﺪ.
ﺭﻭﺯ
ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺸﻮﻡ ﺑﺮﺍﯼﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼﺱ، ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﻌﻼﻡ ﮐﺮﺩﻡ، ﺩﺭﺳﺖ
ﮔﻔﺘﯽ! ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻧﻪ ﻧﻬﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ! ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ۱۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺩﻧﺶ ﯾﮏ ﺷﺮﻁ
ﺩﺍﺭﻡ...
ﮔﻔﺘﻢ: «ﭼﻪ ﺷﺮﻃﯽ؟» ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﯽ؟!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭻ، ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﮔﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ...
منبع: پارسینه ، کد خبر: ۲۷۹۲۰۲
گزارش هرزنامه
