پرهیزکار که پرهیزکار هست دیگر چه نیازی به هدایت قرآن که می فرماید: هُدیً لِلمُتَّقین

الم (1) ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ (2) الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ (3) وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِکَ وَبِالْآَخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ (4) أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (5) سوره مبارکه بقره -

ترجمه:

الم * این کتاب با عظمتى است که شک در آن راه ندارد، و مایه هدایت پرهیزکاران است *

همانها که به غیب (آنچه از حس پوشیده و پنهان است ) ایمان مى آورند، و نماز را بر پا مى دارند و از تمام نعمتها و مواهبى که به آنها روزى دادهایم انفاق مى کنند*

 آنها به آنچه بر تو نازل شده و آنچه پیش از تو (بر پیامبران پیشین نازل گردیده ) ایمان مى آورند، و به رستاخیز یقین دارند.

 آنان را خداوند هدایت کرده ، و آنهارستگارانند*

چرا هدایت قرآن ویژه پرهیزکاران است ؟!

مسلما قرآن براى هدایت همه جهانیان نازل شده ، ولى چرا در آیه فوق هدایت قرآن مخصوص پرهیزکاران معرفى گردیده ؟

علت آن این است که تا مرحله اى از تقوا در وجود انسان نباشد (مرحله تسلیم در مقابل حق و پذیریش آنچه هماهنگ با عقل و فطرت است ) محال است انسان از هدایت کتابهاى آسمانى و دعوت انبیاء بهره بگیرد.

به تعبیر دیگر: افراد فاقد ایمان دو گروهند: گروهى هستند که در جستجوى حقند و این مقدار از تقوا در دل آنها وجود دارد که هر جا حق را ببینند پذیرا مى شوند.

گروه دیگرى افراد لجوج و متعصب و هواپرستى هستند که نه تنها در جستجوى حق نیستند بلکه هر جا آن را بیابند براى خاموش کردنش تلاش مى کنند.

مسلما قرآن و هر کتاب آسمانى دیگر تنها به حال گروه اول مفید بوده و هست و گروه دوم از هدایت آن بهره اى نخواهند گرفت .

و باز به تعبیر دیگر: علاوه بر (فاعلیت فاعل ) (قابلیت قابل ) نیز شرط است ، هم در هدایت تکوینى و هم در هدایت تشریعى .

زمین شوره زار هرگز سنبل بر نیارد، اگر چه هزاران مرتبه باران بر آن ببارد بلکه باید زمین آماده باشد تا از قطرات زنده کننده باران بهره گیرد.

سرزمین وجود انسانى نیز تا از لجاجت و عناد و تعصب پاک نشود، بذر هدایت را نمى پذیرد، و لذا خداوند مى فرماید: ( قرآن هادى و راهنماى متقیان است. )

- تفسیر نمونه ذیل آیه 2 بقره -

با احترام تمام به حضرت استاد مکارم و همکاران به نظر حقیر می رسد:

قرآن موجب هدایت پرهیزکاران است لازم نیست اشاره به قبل از هدایت باشد که پرهیزکاری شرط هدایت قرآن قرار بگیرد - اگرچه این حرف در جای خود حرف صحیحی ست - بلکه می تواند ناظر به بعد از هدایت باشد و پرهیزکاری نتیجه هدایتگری قرآن ؛ که یعنی اگر کسی با قرآن به تقوا نرسد از هدایت قرآن بهره ای نبرده است!

و با توجه به بیان صفات پرهیزکاران در آیات بعد ( پرهیزکاران: آنها که به غیب ایمان دارند و  نماز را برپا می دارند و از آنچه روزی شان کرده ایم انفاق می کنند و ... ) جز همین معنا صحیح به نظر نمی آید! 

مگر آنکه پرهیزکاری را مربوط به قبل هدایت ، و ایمان و نماز و و انفاق را مربوط به بعد هدایت بگیریم که این تفکیک هم خلاف ظاهر است.