سیلی سیل...

امام صادق علیه السلام با بعضی از اصحاب برای تسلیت به خانه ی یکی از خویشاوندان می رفتند.
در بین راه بند کفش امام پاره شد به طوری که کفش به پا بند نمی شد.
امام علیه السلام کفش را به دست گرفت و پای برهنه به راه افتاد.
ابن ابی یعفور- که از بزرگان صحابه ی آن حضرت بود- فورا کفش خویش را از پا درآورد، بند کفش را باز و دست خود را دراز کرد به طرف امام تا آن بند را بدهد به امام که امام با کفش برود و خودش با پای برهنه راه را طی کند.
امام با حالت خشمناک!! روی خویش را از عبد اللّه برگرداند! و به هیچ وجه حاضر نشد آن را بپذیرد و فرمود:
«اگر یک سختی برای کسی پیش آید، خود آن شخص از همه به تحمل آن سختی اولی است!! معنا ندارد که حادثه ای برای یک نفر پیش بیاید و دیگری متحمل رنج بشود!!»
-داستان راستان-

+ 1. آب تو خونه ت که افتاد حق نداری از خودت برگردانی و متوجه همسایه و همسایه هات بکنی!! بلکه به سمتی هدایت کن که کسی به رنج و زحمت نیفته!
چقدر تو این حوادث اخیر، مردم و مردم، مردم و مسئولین، مسئولین ومسئولین سیل را به همدیگه حواله کردیم! و از این بابت خسارت دیدیم، خدا عالمه؟!

2. از الگوسازی غلط پرهیز کنیم
بعضی از هموطنانمون تو یه گوشه ای از این مملکت به مشکل برخوردند حق نداری بی تفاوت باشی و اگه کاری از دستت برمیاد دریغ بورزی - که متاسفانه چنین افراد خالی از احساس وانسانیتی در کنار گوشه عالم من جمله مملکت ما پیدا میشن که اتفاقا از تمکن بالایی هم بعضا برخوردارند - و البته حق هم نداری مثل بعضی الگوها که درصدد معرفیشونن زندگی خودت و خانواده ت رو فلج کنی که مثلا زندگی دیگران رو بخوای درست بکنی!
بین توصیه های دینی بایست جمع کرد.

(بله ایثار سر جای خود برا گروهی از افراد ومخصوصا اونجا که مساله ای شخصی باشه قابل قبوله ومطلوب.
و باز بله اونجا که قضیه مربوط به حفظ جان افراد باشه، اقدام و عمل بی تردید واجبه و لازم)

خلاصه مردم تو این حادثه دو گروهند برکناران از مصیبت که توصیه به انفاق و همراهی و همدلی خارج از جوگرفتگی میشن و مصیبت دیدگان که به قناعت و پذیرش مشکل و عدم طلبکاری از این و اون.

بد نبینین